Het beeld: Love is Louder

Voor jazzcats is het een vraag: What is This Thing Called Love? Of een keuze: Let's Do It, Let's Fall in Love. Heel vroeger was ze hoofs en lang voor die tijd werd ze geregisseerd door Eros en Aphrodite. Ze is het tegengestelde van haat, of misschien net niet. Soms is ze onvoorwaardelijk - hopelijk wederkerig -, een andere keer platonisch. Darwinisten benadrukken het eigenbelang en voor neurofysiologen manifesteert ze zich als springerige stofjes in kronkelende zenuwbanen. In de jaren 60 was ze vrij en vleselijk, vandaag weer een tik preuts, niet zelden een kwestie van eigenliefde. Of een emoticon van slechts twee aanslagen op het klavier: <3.

Voor de Italiaanse Anna Maria Maiolino, die de poëtische fotografie belijdt, is liefde een draad die haar verbindt met haar Ecuadoriaanse moeder en haar Braziliaanse dochter. In die constellatie is ze zowel kind als moeder. De vezelige draad die hen bindt is een navelstreng, of een sliert spaghetti, over generaties en grenzen heen. Ze delen eten, woorden, herinneringen, genen, dezelfde ogen en neus, zijn een deel van elkaars leven. Liefhebben is voor alles empathie: elkaar zien. Liefde klinkt luider als je luistert.