Het is een rustiek tafereel uit het volksleven, door Barlach uitgewerkt in compacte, sober-expressionistische stijl. Reeds uit 1919-20 dateert een tekening, voorstudie voor deze fluitspeler.
In zijn autobiografie - weze hier aangestipt dat Barlach ook als literator een aanzienlijk œuvre naliet -, verhaalt de kunstenaar hoe hij geleidelijk tot het inzicht is gekomen van de onvoorwaardelijke samenhang van vorm en inhoud van een kunstwerk : elementaire vormen vertolken voor hem dan ook elementair-menselijke gegevens. In zijn kunst worden geen onrechtmatige pretenties en lege gevoelens van eigenwaarde geduld, en in die onvoorwaardelijkheid ligt waarschijnlijk de kern besloten waarom zijn œuvre door het nationaal-socialisme in 1937 werd veroordeeld en 381 van zijn werken die zich in openbare verzamelingen bevonden, werden vernietigd.
In het Duitse expressionisme, een uitdrukkingsvorm die met een minimum aan gebalde krachtige vormen of verfstreken een zo intens mogelijke gevoelswereld wil weergeven, heeft Barlach een der meest waardevolle bijdragen geleverd en hoe paradoxaal dit moge lijken, hij bleef hierin een geniale eenzame. Hij sloot zich niet aan bij bewegingen als 'Die Brücke' of de 'Blaue Reiter' die de meeste Duitse expressionisten groepeerden.
De geïsoleerde, in zichzelf besloten figuur die herhaaldelijk in de beelden van Barlach wordt weergegeven, spiegelt het portret van de kunstenaar.
Ook als graficus, tekenaar, boekillustrator heeft Ernst Barlach een aanzienlijk œuvre nagelaten. Samen met een belangrijk deel van zijn beeldhouwwerken en geschriften werd dit ondergebracht in het Barlach-Haus - F. Reemtsmastichting, in een park te Hamburg. Hoewel werken van Barlach over de wereld verspreid en in grote verzamelingen opgenomen werden, uit zich in de realisatie van dit Barlach-museum nogmaals de geest van deze kunstenaar die in zijn werk de mens zo dicht mogelijk zocht te benaderen en precies daarin door zijn persoonlijke visie en consequente vormgeving een aparte figuur in de moderne beeldhouwkunst is gebleven.
