Glas is koppig en nukkig… Het weigert zich zomaar gewonnen te geven… Het barst liever dan te buigen, het is vlijmscherp en kogelhard en toch intrigerend door zijn sterkte, zijn kleuren, zijn lichtspel. Glasscherven weigeren om zich gewonnen te geven aan de grond. Ze komen boven en eisen opnieuw de aandacht. Zo roepen ze vragen op… ze getuigen van de mensenlevens die hen achterlieten als sporen uit een bewogen verleden. Wat als ze hun verhaal konden vertellen? Wat als ze de gedachten in zich droegen van hen die ze aan de aarde toevertrouwden? Wat als ze de tijd konden weerspiegelen? Wat als ze een nieuw leven vinden door herenigd te worden in een nieuw object?
In zijn werken gebruikt Nico Sabbe voornamelijk glas dat reeds een vorig leven kende en een verhaal te vertellen heeft. Dit materiaal probeert hij te verwerken tot een verrassende compositie waarbij het glas enerzijds als medium voor licht fungeert en anderzijds zich op een intrigerende manier profileert.
De vondst van een aantal glasscherven waar ooit de Groote Oorlog in zijn hevigheid woedde was het startpunt voor dit project. Verbrijzeld, vergruisd, versplinterd… en toch nog steeds herkenbaar als delen van wat ooit een fles, kruik, ampul,… was. Dankzij de raad en daad van Patrik Indevuyst, die hem al van bij de start van dit project bijstond en inspireerde om met dit uitdagende materiaal aan de slag te gaan ontstond Re(f)used : een reeks objecten, heropgebouwd uit de scherven van het verleden, getuigend van een verbrokkelde wereld en verbrijzelde levens waarin hoop en vertrouwen het enige lichtpunt vormden.
