In hun eerste museale solotentoonstelling onderzoeken kunstenaars en filmmakers Sirah Foighel Brutmann en Eitan Efrat de overtuiging van het ergens thuishoren aan de hand van natuurlijke elementen en historische verantwoordelijkheid.
“... in mijn notities staan dingen over tijd en ruimte. Over geworteld raken in de ruimte.
Dat kan ik begrijpen.”
Là-bas, Chantal Akerman, 2006
Là is de eerste museale tentoonstelling van de in Brussel actieve kunstenaars en filmmakers Sirah Foighel Brutmann (°1983) en Eitan Efrat (°1983). Là is de verderzetting van een dialoog die Brutmann en Efrat voeren met de Belgische regisseur Chantal Akerman, die overleed in 2015. Deze audiovisuele reis tussen België en de Negev/Naqab-woestijn in Israël/Palestina onderzoekt de overtuiging ergens te kunnen thuishoren op basis van natuurlijke elementen en historische verantwoordelijkheid.
Là verzoent zich met Chantal Akermans overlijden en de onmogelijkheid om nog met haar te kunnen communiceren. Vertrekkend vanuit het werk van Emmanuel Levinas, Jacques Derrida en Akerman zelf (in het bijzonder No Home Movie en haar teksten) voert de tentoonstelling een imaginaire dialoog met Akerman, als een rouwproces. Ze is als een treurzang van de kunstenaars voor de wereld die Akerman achterliet: Là is een herevaluatie van de Europees-joodse verantwoordelijkheid tegenover Israël en de voortdurende Palestijnse Nakba, vanuit een post-zionistisch perspectief, in lijn met de rijke geschiedenis van Belgisch-joodse antifascistische bewegingen.
Met voornamelijk nieuwe kunstwerken creëert Là een experimentele audiovisuele omgeving, met bijzondere aandacht voor de productie- en presentatieprocessen en de mechanismen van bewegend beeld en geluid in de ruimtes. Là nodigt op die manier uit tot een gelaagde waarneming van de ruimte.
