Wanneer je voor de eerste keer werk ziet van Tom Bogaert is het even schrikken. Merkwaardige combinaties van speelgoed, elektronica en kitsch. Soms heel grappig, soms duidelijk met een ernstige ondertoon.
Bogaert schrikt er niet voor terug om Afrikaanse voorwerpen te gebruiken en deze om te bouwen met lampen en ander elektronisch spul. Een Afrikaans masker met een fladderende vleermuis erop, bijvoorbeeld. Dat sommigen daar geschokt door zijn, snapt hij wel maar dat komt alleen maar door allerlei vooroordelen. De 'kunst'-voorwerpen die je vandaag in Afrika kan kopen zijn allang niet meer origineel maar worden massaal aangemaakt voor het Westen. Wat is er dus op tegen om ze te gebruiken in combinatie met onze 'kitsch'? Wanneer hij enkele van zijn werken aan Afrikanen toonde waren die alleen maar enthousiast!
Tom Bogaert weet waarover hij spreekt als het onderwerp Afrika op tafel komt: hij was er jarenlang werkzaam in de vluchtelingensector. We moeten die voorwerpen niet sacraal maken, dat zijn ze ginder ook niet, alleen al het materiaal waaruit ze gemaakt zijn is vergankelijk. En daarbij, Afrika is allang niet meer ongerept, dat beeld kunnen we dus beter maar zo snel mogelijk vergeten.
Soms heb je wel de neiging een boodschap of een bedenking te zien in de werken van Tom Bogaert, maar volgens hem is dat dan louter toevallig. Het maken is belangrijk, het plezier dat hij er aan beleeft. Het moet niet zwaar of serieus zijn. Het kan best dat er links ontstaan naar bepaalde (mis)toestanden, al dan niet toevallig, maar naar echte boodschappen moeten we niet op zoek gaan in zijn werk. 'Ik voel me nog het best als ik die geur van soldeersel kan opsnuiven' zegt hij. Wij snoven mee en zagen dat het goed was.
