Het Sint-Elisabethbegijnhof in Sint-Amandsberg is ook dit jaar weer het schouwtoneel voor de biënnale tentoonstelling Diafaan. Naast hedendaags glaskunst zijn ook historische stukken uit drie Vlaamse privécollecties te bekijken.
Het Groot Begijnhof kent een lang en turbulent verleden. In 1233 wordt voor het eerst gewag gemaakt van een plaats in hartje Gent voor ‘vrome vrouwen die wensen te leven in zuiverheid en met een Regel.’ Bijna zeshonderd jaar bloeide het “begynhof der sente Lysbetten” onverstoord.
Als in 1815 België deel van het Koninkrijk der Nederlanden wordt, begint de eerste aftakeling van het Groot Begijnhof te Gent. Door een reeks koninklijke besluiten zien de begijntjes zich genoodzaakt om in 1870 uit de stad te trekken.
In 1874 is de nieuwe begijnhofsite afgewerkt. Onder het mecenaat van hertog Engelbertus van Arenberg en andere weldoeners krijgen de begijntjes een lap grond in Sint-Amandsberg. De nieuw voltrokken kerk is een ontwerp van Jean-Baptiste Bethune, stichter van de Sint-Lucasscholen. Door de neogotische stijl van architect Arthur Verhaegen doet het begijnhof denken aan een middeleeuws stadje.
Dirk Laporte en Frans Horsten schreven in 2001 een themanummer rond de Vlaamse begijnhoven. De geschiedenis van de beweging, en de verschillende begijnhoven, kunt u terugvinden in ons archief.
Helaas hebben de Gentse begijntjes niet te lang van hun nieuwe woonst kunnen genieten. In 1950 zien we de laatste intrede, op 25 augustus 2003 is het liedje helemaal uit als het laatste begijntje, Alice Maenhout, sterft.
