Voor de vergaderzaal van de zgn. Brouwersnatie, de corporatieve groep voor brouwers en al wie bij dat bedrijf betrokken waren, schilderde hij 'De smidse van Vulcanus', een groot, donker, haast schetsmatig doek, waaruit twee stoere, naakte mannenfiguren oplichten, die herinneren aan een vroegere periode van de meester. Maar voor dezelfde opdrachtgevers heeft hij gelukkig ook het grote, meesterlijke schouwstuk geschilderd : 'De vier elementen van de brouwers', dat in de 19de eeuw ooit voor een Jordaens werd gehouden ! Eigenlijk heeft Pellegrini, allegorie-schilder bij uitstek, de vier elementen weergegeven van de klassieke natuurfilosofen : Water, Aarde, Vuur en Lucht en ze aangepast aan de bedrijvigheid van zijn opdrachtgevers. Een krachtige, donkerharige mannenfiguur onderaan links, naakt op een rood schouderdoek na, die het Vuur voorstelt, houdt de moutstok (vork) in de rechterhand. Zijn haren schijnen gensters te zijn, die een puntige kroon uitmaken. Een andere naakte mannenfiguur, rechts onderaan, die het Water voorstelt, voor sommige klassieke filosofen de originele, de oudste substantie van alles en daarom wellicht hier weergegeven door een levenskrachtige grijsaard, houdt met beide handen sierlijk roerspaan en brouwerskorf (stuikmand) vast. Korf, spaan en vork vormen het brouwersembleem dat men in het Brouwershuis op verschillende plaatsen aantreft : op de balksleutels en, samen of ten dele, bij de beeldjes van St.-Arnoldus, de patroon van de brouwers. De ruimte tussen beide krachtige mannenfiguren wordt behendig aangevuld door een bevallige putto, die een ketting ophoudt met de linkerhand en drie vurige honden in bedwang houdt. Boven het Water verrijst een bloemig-blonde vrouwenfiguur in een luchtig geel gewaad, met ontbloot bovenlichaam, over de linkerarm een rijke gerstgarf dragend, waarin onderaan veldbloemen en hopblaadjes verstrengeld zijn. Het is de Aarde, de vruchtbare moeder, een beeldschone Ceres, die de brouwers gerst en hop schenkt. Zij houdt het hoofd gekeerd naar links, in een van die hoofdwendingen, zo eigen aan de stielvaardige Pellegrini, die iets méér dan een zuiver profiel tonen, waardoor de mond nog in zijn geheel zichtbaar is. Zij kijkt naar een tweede, ditmaal donkerharige, eveneens lichtgeklede vrouwenfiguur, links boven, met wapperend blauw schouderdoek, gedragen door een wolk en door wolken omgeven : de Lucht. Tussen de Lucht en het Vuur sluit, naar links kijkend, een pauw - mogelijk als symbool o.m. van de onsterfelijkheid - die zijde van het schilderij af, zoals het rechts gebeurt door een donkere boom : symbool van het leven ? Het geheel is waarlijk briljant gecomponeerd. Wel ziet men dadelijk dat naar diagonalen is gewerkt, maar toch doet de gehele opzet beweeglijk en spontaan aan. Die beweeglijkheid wordt door maniëristische, maar niet gezocht-aandoende houdingen van armen en benen nog in de hand gewerkt. De weloverwogen contrasten in de nooit te sombere kleuren, aangebracht met brede, virtuoze penseelstreek, waarbij de contouren soms enkel door de kleurvlakken worden te voorschijn geroepen, kondigen reeds Tiepolo aan. In zijn beste werk - en dit doek is van goede kwaliteit -was Pellegrini inderdaad op zijn tijd vooruit. Zijn inventieve virtuositeit blijkt zo mogelijk nog beter uit de veel kleiner (28,5 x 42,5 cm), maar hoé vlotte olieverfschets (modello), die in het Brouwershuis links naast de schouw hangt en aldus goed met het definitief stuk kan geconfronteerd worden : de pauw is anders gekeerd, het Vuur is hier een grijsaard en hij draagt een loofkroon.
