Het museum openbaart zich door haar permanente collectie tentoon te stellen. Elk van de werken is een toegangspoort tot de wereld van een kunstenaar of tot de herinnering aan een tentoonstelling. Verzameld door het MIMA, geven zij een beeld van de hedendaagse schepping, van de creatieve geest van de tijd, van een "Zeitgeist" van het Millenium.
De grot
De werken op de eerste verdieping zijn gemaakt door kunstenaars die hier niet exposeerden. De meesten zijn aangekocht voor de opening van MIMA in 2016. Symbolisch wordt deze verdieping de "grot" genoemd, een knipoog naar de Platoonse allegorie die onze vooringenomen kennis van de werkelijkheid bekritiseert. In de mythe nemen mannen op de bodem van een grot de schaduwen op de muren aan als werkelijkheid. Voor het MIMA zijn deze illusies van de werkelijkheid vergelijkbaar met de schilderijen op de eerste verdieping, die een cultuur verheerlijken die eerder door schermen en boeken wordt gefilterd dan op haar eigen tentoonstellingsterrein wordt ervaren.
De speeltuin
De werken op de tweede verdieping zijn als speelgoed achtergelaten door de kunstenaars die in het MIMA tentoongesteld hebben. Vanaf 2016 wordt de collectie een onvolmaakte spiegel van het verleden, waarbij om allerlei redenen niet alle kunstenaars en tentoonstellingen van de instelling zijn opgenomen. En tussen de stippellijnen verschijnt het maatschappelijke portret dat door de instelling wordt verteld.
De Elisée-velden
Zal het museumproject van het MIMA na tien jaar nog relevant zijn voor zijn tijd? Om deze vraag te beantwoorden heeft het museum aangekondigd dat het eind 2026 definitief zal sluiten! Door een termijn te stellen voor haar eigen bestaan dwingt het museum zichzelf in vraag te stellen, wat enerzijds kan leiden tot het heruitvinden, en anderzijds tot het verdwijnen ervan. De installatie op de derde verdieping verbeeldt de erfenis die het MIMA zou nalaten als het zou sluiten.
