Warre Mulder - het toeval en wat je er mee doet

De beide ouders van Warre Mulder zijn Nederlanders en studeerden aan de kunstacademie van Amersfoort. Ze kregen een brede opleiding en konden als leerkracht handvaardigheid (vergelijkbaar met plastische opvoeding bij ons) aan de slag. Een beetje bij toeval kwamen ze in de jaren zeventig in Antwerpen terecht, ontdekten een huis en kochten het. Zo kwam Warre als Belgische Nederlander ter wereld in Borgerhout.

Dat hij in de richting van de lrnnsten zou gaan, was nooit een punt. De omgeving waarin hij opgroeide was er van doordrenkt. Na de lrnnsthumaniora studeerde hij schilderkunst aan de KASKin Gent. Dat lukte niet. Hij trok dan naar Sint-LucasAntwerpen waar hij startte in de beeldhouwkunst. Na een jaar schakelde hij terug over naar de schilderkunst. Warre Mulder: "Ik heb altijd een beetje tussen die twee disciplines heen en weer geschipperd. Ik ben afgestudeerd in de schilderkunst maar ben nu eigenlijk meer beeldhouwer geworden. Het eerste jaar beeldhouwkunst was bijzonder technisch en ik zag die van de schilderkunst rustig bezig met hun werk, ik zag ze filosoferen en ik was zelf ook aan het schilderen en dat lag me wel. Ik wil met kleuren bezig zijn en op dat moment was dat voor mij moeilijk in de beeldhouwkunst. Ik kreeg onder meer les van Paul Perdieus, trouwens een zeer goede leerkracht."

In de schilderkunst was de onlangs overleden Joris Ghekiere één van zijn docenten. "Joris was heel belangrijk voor mij. Uiteindelijk moet je tijdens je studie met één van de leerkrachten toch een klik hebben en met Joris was dat het geval. Ik had het gevoel dat hij iets in mij zag en hij kon heel goed mee denken. Hij reikte namen van kunstenaars aan waar ik op dat moment nog niet van gehoord had, kunstenaars die niet zozeer bij hem hoorden maar bij mij. Ik vond dat heel knap, hij kon zich echt verplaatsen in de denkwereld van iemand anders. In dat tweede jaar voelde ik me helemaal los en gesteund. Ik maakte schilderijen van surrealistische ruimtes met rare objecten."

Warre Mulder vervolgt: "In het vierde jaar veranderde de situatie grondig. Er moest plotseling heel veel gepraat worden over het werk." Het was de periode dat kunstenaars aan een doctoraat begonnen. Vriend des huizes Dirk Vander Eecken (°1954) en docent aan dezelfde hogeschool behaalde in die periode zijn doctoraat. Het was een algemeen verschijnsel aan de diverse kunsthogescholen. "Alles moest gedennieerd worden en voor een student had dat als gevolg dat je alles moest rationaliseren. Joris Ghekiere was geen docent meer van mij, maar hij kwam wel af en toe kijken. Ik was toen al met projecten in situ bezig." Warre Mulder is ruimtelijke installaties gaan maken die quasi een vertaling waren van zijn schilderijen. "Alles stond in het teken van het onderzoek en men had in de school een onderzoeksruimte gemaakt. Je kon een dossier opstellen en het was de bedoeling dat je daar zou experimenteren met iets nieuws."

Het toeval wilde dat zijn moeder toen meewerkte aan de uitvoering van een werk van Hans Op de Beeck (°1969), meer bepaald Location (5), dat nu tot de vaste collectie van het Towada Art Center in Japan behoort. Er werden daarvoor grote blokken piepschuim gebruikt en Warre Mulder kon de restanten recupereren. "Ik heb die heel grote piepschuimblokken verzaagd en heb vormen gemaakt die in mijn schilderijen voorkwamen." De projectruimte van Sint-Lukas bleek niet meer vrij en hij kon, door bemiddeling van één van de docenten, zijn project tonen in de Wintertuin van de Antwerpse academie. Een eenmalig en eerder toevallig gesprek met Pieter Vermeersch (°1973) zette hem aan het denken en hij maakte een dossier om te mogen exposeren in Lokaal 01 in Antwerpen. Zijn project werd uitgekozen en daar creëerde hij Groeikamer, een samengaan van sculptuur en schilderkunst en zowat een ruimtelijke versie van wat hij voordien schilderde.

Warre Mulder: "Er was ook een publiek gesprek aan gekoppeld met iemand uit het kunstenveld. Frederik Vergaert, de man die Lokaal O1 leidt, had als gesprekspartner voor Nick Ervinck (°1981) gekozen. Nick heeft mijn naam laten vallen bij de galeriehouder van De Koraalberg en die was heel enthousiast en haalde me binnen. Het is er helaas nooit echt van gekomen, wel een solo op Art Amsterdam, maar daarna is hij gestopt met de galerie. Het was een heel hectische periode: ik volgde een lerarenopleiding, ik gaf les aan drie academies deeltijds kunstonderwijs en ik zou vader worden ... "

Dat de solo bij De Koraalberg niet doorging, betekende voor de jonge kunstenaar eigenlijk een opluchting. "Ik heb daarna een aantal autonome sculpturen gemaakt die ik eerder abstract zou noemen. Ik heb toen veel met kunststof gewerkt." En dan volgde er een periode van bezinning. "Die installaties vergden gigantisch veel werk en ik was op dat moment nog niet in staat om dat allemaal tot een goed einde te brengen. Ik leed daar onder, ik had veel stress, het was teveel gedoe. Ik vond het leuk om ze gemaakt te hebben, maar niet om ze te maken. Het was tijd voor herbronning. Ik werkte voordien veel met kunststoffen, daarna ben ik begonnen met meer natuurlijke materialen als hout en keramiek, ook uit ecologische overwegingen, omwille van gezondheid en vanwege het plezier om iets heel spontaans te kunnen doen. En daar zijn dan ook figuratieve elementen uit gekomen, iets wat ik vroeger nooit wilde. In mijn schilderijen kwamen nooit menselijke figuren voor, ondanks het feit dat Joris Ghekiere me aanspoorde om dat wel te doen. Hij verwees dan naar Neo Rauch (°1960) en zijn figuren die met abstracte dingen bezig waren."

Als voorbeeld zouden we een figuurtje kunnen nemen dat hij als één van zijn favorieten beschouwd. "Het is de kleinsculptuur De tragiek van een doorzetter, waarvan het kopje wat doet denken aan een jezushoofd, het heeft iets getormenteerd, zowel iets romaans als stripfiguurachtig. Het figuurtje heeft een lijf met armen en handen die er uitzien als twee glazen bokshandschoenen. Ik vind het zelf een mooi, poëtisch werkje. Het heeft een verwijzing naar Jezus maar toch niet helemaal en die glazen bokshandschoenen zijn klaar voor de strijd en tegelijk ook heel breekbaar." Het is die dubbelheid die hem interesseert.

Een ander beeld toonde hij vorig jaar in de White House Gallery in LovenjoeL Het heeft als titel Zeg dag senior Tristessa. "Het heeft iets van een Pinokkio die met zijn arm zwaait. Brengt hij een nazigroet? Maar aan de andere kant is het ook een erg onschuldig beeld, een marionet. Pinokkio heeft enerzijds die onschuld in zich, maar anderzijds ook dat liegen. En het is sowieso interessant voor een beeldhouwer om een Pinokkio te maken, net zoals Gepetto dat deed met veel liefde en overgave."