Simon Verheylesonne - Op de weg naar onsterfelijkheid

Bij de vraag naar Simons geboortejaar vertelt hij me meteen dat 1991 een palindroom is en dat hij gefascineerd is door numerologie. Getallenreeksen als die van Fibonacci laten soms hun sporen na in zijn werk.

Het prille begin van zijn kunstenaarschap liet zich al merken in zijn kindertijd waarbij elk speelgoed werd omkaderd, aanleiding was om daar iets voor te maken of gewoon om het niet te gebruiken zoals verondersteld werd. “Een van mijn meest levendige herinneringen is dat ik van mijn moeder een knikkerbaan had gekregen die uit velerlei delen bestond waarmee je een constructie in de hoogte kon maken. Ik had er een samengesteld met vier of vijf uitgangspoortjes voor de knikkers. Ik had er bokalen onder gezet en bovenaan goot ik water dat ik aangelengd had met aquarel. Toen mijn moeder binnenkwam en vroeg wat ik aan het doen was, antwoordde ik ‘Ik ben kleur aan het maken’.” Hij vindt het zelf een bewijs dat hij al van kindsbeen af op zoek was naar schoonheid, gevoel had voor het esthetische. Maar het is ook zo dat er in de huiselijke kring aandacht was en is voor het artistieke.

Een ander aspect uit zijn prille jeugd is het feit dat hij als kind opgroeide bij zijn grootmoeder, een zeer gelovige vrouw die hem dagelijks meenam naar een kapel in de buurt. Kaarsen, gebeden en psalmen hoorden bij het vaste ritueel. Dit heeft ook zijn sporen nagelaten op de kunstenaar van nu, niet zozeer het geloof maar de alertheid voor de ritus en het rituele.

Gaandeweg ondervond hij dat hij meer heeft aan het werken met zijn handen, aan het schilderkunstige en wat hij ‘het installatieve’ noemt. In die periode is het dat hij goed contact heeft met zijn overbuur, Joop Schafthuizen, niet alleen de partner van Reve maar ook beeldend kunstenaar. “Die vriendschap bestaat nu al veertien jaar en is van grote betekenis. Ik kreeg van hem veel goede raad en feedback. Hij is toch wel een sleutelfiguur in het serieuzer opvatten van mijn kunstenaarschap.” Het was op aanraden van zijn vader, Jean-Claude Verheylesonne die ooit nog meubels heeft ontworpen en door het leven gaat als schrijnwerker, dat hij de straat overstak. Joop Schafthuizen is niet alleen beeldend kunstenaar, hij was eveneens goed in het zakelijke aspect en behartigde voor Reve diens financiële belangen, maar hij is ook een verzamelaar en meer bepaald van fotografie. Hij gaf Simon Verheylesonne niet enkel feedback, hij introduceerde hem ook in het galeriewezen en liet hem voor hem scouten, op zoek naar werk van goede, jonge fotografen voor zijn verzameling. Zo komt Simon Verheylesonne als twintigjarige in Parijs terecht en leert hij een galeriehoudster in Saint-Germain-des- Prés kennen die belangstelling heeft in zijn werk. Hij is dan nog student in Gent en het is begrijpelijk dat hij een beetje begint te zweven. Hij stopt met zijn studies en exposeert in Anoa Galerie een reeks damesportretten. Het zijn foto’s van dames op de rug gezien. “Ik wilde een archetype van vrouwelijke schoonheid tonen los van de identiteit van de betrokken vrouwen. Het ging om de esthetische schoonheid en door op de rug te fotograferen kon ik de particuliere identiteit wegcijferen.”

De samenwerking met de galerie loopt na anderhalf jaar spaak wanneer de jonge en onervaren kunstenaar merkt dat de verkoopprijs van zijn werken in de galerie verviervoudigd is, terwijl hij een contract getekend heeft dat alleen zijn verkoopprijs aan de galerie omschrijft. Het is een goede leerschool.

De resultaten van dit onderzoek waren ongemeen boeiend. Het zet zich nu voort in een reeks textielfragmenten van wandtapijten die een basis van gips krijgen en op een op de wand geschilderde, vlakke achtergrond worden gepresenteerd.

Een residentie in Brugge

Tijdens zijn korte residentie in Het Atelier te Brugge heeft hij zich laten inspireren door de stellingen bij restauraties van gebouwen en door een meubelontwerp van zijn vader dat ooit te zien was in Interieur te Kortrijk. Het resulteerde in een werk dat hij toont in de Sint-Jacobskerk te Brugge onder de titel Abiding Scaffold. Door het gaas van de steigerachtige constructie zijn de contouren van een torenspits zichtbaar. Torenspitsen kenmerken ons landschap en onze geschiedenis, ze zijn als een verbinding tussen hemel en aarde.

Maar ook de verering van het Heilig Bloed in de stad heeft hem niet losgelaten. Hij maakte een reeks werken op de binnenkant van boomschors die hij dan in samenwerking met zijn vader in een vitrine of een schrijn presenteert. Het schrijn en de ritus errond geeft een aura aan een relikwie.

In het vooruitzicht van zijn solotentoonstelling in het Museum van Deinze en de Leiestreek (Mudel) werkt hij aan een performance waarin zijn bloed een rol zal spelen. Het is een vorm van zelfreflectie en ook het Bijbelse getal 40 speelt een rol (van de jaren in de woestijn of van de vastentijd). Want een ding mogen we niet vergeten: Simon Verheylesonne wil als kunstenaar onsterfelijk worden. In 2014 zette hij al een stapje in die richting met zijn ’40 pogingen tot zelfverheerlijking’ waarbij evenveel keramische munten bekleed werden met bladgoud van 24 karaat met een vingerafdruk van de kunstenaar.