Over Spino Dino en de anderen

Het vooruitzicht van een bezoek aan het "Dino-museum" brengt een gesprek op gang  tussen mijn kinderen Jules (6 jaar) en Ona (4 jaar): Jules: Ona, wat eet de vleeseter? Ona: Vlees.

Jules en Ona zijn heel enthousiast als we voor de derde keer een bezoek brengen aan het museum waar voor hen het dier dat al zo dikwijls een hoofdrol heeft  gespeeld in hun fantasierijke leefwereld centraal  staat, nl. de Dinosaurus. Het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen staat bij hen dan ook bekend als het "Dino-museum". Op de te kleine parking, we moeten onze auto in één van de omliggende straten parkeren, heet een grote houten dinosaurus ons welkom.

In een décor van houten palmbomen en groene camouflagenetten van het leger staan vijf dinosaurussen opgesteld. Drie dinopoppen  worden door een ingebouwde machine enigszins tot leven bewogen en ze zijn allemaal aan een opknapbeurt toe.  Als de Parasaurolophus geen keelontsteking heeft, dient het sjaaltje enkel om een grote scheur in zijn hals te camoufleren.

De Tyrannosaurus Rex staat apart opgesteld en maakte bij onze vorige bezoeken met een schrikwekkend gebrul en een dreigende pas voorwaarts vele kinderen bang. Hij is dan ook een vleeseter die men misschien het zwijgen heeft moeten opleggen?

De Ultrasaurus wordt vertegenwoordigd door één van zijn 6,8m hoge poten. Hier ervaar ik dat grootte enkel een verhouding is van wat er tegenover wordt gesteld.

De tweede verdieping biedt een overzicht van de fauna van België maar is gesloten door de lopende tentoonstelling. Enkele opgezette herten  en een everzwijn staan er verlaten bij. Hoger naar de derde verdieping krijgen we een gedetailleerd overzicht van de zoogdieren. Snaveldieren en buideldieren, zorgvuldig opgezet welteverstaan, poseren in kasten naast een  bordje waarop ze in tijd en ruimte gesitueerd worden. De voortplanting en het zogen van de jongen worden op een pedagogisch verantwoorde manier uitgebeeld.

We wandelen rustig verder zonder alle bordjes te lezen want het museum voorziet geen mogelijkheid om te overnachten ... Een "Chinchilla" trekt  mijn aan dacht. Ik schrik een beetje bij de aanblik van dit diertje want dit was  mijn totem  in een ander leven bij de scouts. Gelukkig zagen de eigenschappen die erbij horen er beter uit. Omdat het voor de kinderen  niet snel genoeg vooruit gaat spelen we een spelletje waarbij we merken dat de, volgens ons, Bruine beer eigenlijk de Grizzly is en dat we de Jaguar of de Poema niet zo gemakkelijk uit een negental soortgenoten herkennen.

De muren en het plafond van de walvissenzaal zijn zwart en geven een mooi contrast met de reusachtige witte  skeletten. Van op een heus scheepsdek kijken we naar de zee en octopusachtige armen tonen ons op een scherm prachtige beelden van walvissen en dolfijnen.  Aan een wand hangt een reuzenboek waar beeldend  wordt aangetoond dat een blauwe vinvis evenveel kan wegen als 22 olifanten en dat het darmkanaal van een potvis even lang kan zijn als de Eiffeltoren. Nu we ook alles weten over walvissen willen we een  kajuitdeur openen waarboven staat: "Welkom aan boord, wacht op het groene licht". Zo welkom zijn we niet want de deuren zijn vergrendeld.

Dan maar verder naar de uitersten van de wereld  in één gang samengebracht: de Noord- en Zuidpool waar weer verschillende zintuigen worden geprikkeld. Zo horen we de wind gieren, voelen we de temperatuur dalen en zien we het noorderlicht schijnen. De opgezette moederpinguïns houden liefdevol hun opgezette baby's warm. Een enorme walvisstaart met plankton  insinueert een walvis die net in het water gedoken is. Ik ben nog nooit op de polen geweest maar alles ziet er vrij realistisch uit, zelfs de witte uitwerpselen op de rotsen.

Langs een donkerblauwe gang dalen we af naar het leven in zee en op een bepaald moment krijg ik een benauwd gevoel want ik bevind mij tussen ijsschotsen onder een bevroren wateroppervlak dat nog een flauw licht doorlaat. Snel verder naar de schelpenzaal en even rusten in een zetel voor een aquarium met levende (!) vissen.

Dit is een museum dat een verscheidenheid van tentoonstellen  biedt. Je wordt als bezoeker van alle leeftijden uitgedaagd om soms actief deel te nemen aan het gegeven, soms gewoon kijken, soms meegaan in de fantasie dat je je echt op de gecreëerde plaats bevindt. Aan alles is gedacht om de sfeer zo optimaal mogelijk te maken. Zo zijn de ramen in de zee van een discrete witte matte laag voorzien  en wordt  het geluid en de temperatuur ook aangepast. Behalve in de zaal van de ijstijden en de Noord- en Zuidpool is het wel overal veel te warm! De enorme  hoeveelheid opgezette dieren kan nooit levend in één natuurpark samengebracht worden en je ziet dieren die je nog nooit gezien hebt maar ze hebben wel allemaal hun prijs betaald.

In het winkeltje bij de vestiaire  kan je allerlei spullen kopen van boeken en posters tot knuffels en spelletjes. Met een verhaal  over "Spino Dino" trekken we naar de cafetaria die ik persoonlijk niet echt gezellig noem.