Monumentale beelden van Michaël Aerts - Vormen hertekenen

"In 2006 is mijn denken veel beginnen veranderen," zegt Michaël Aerts. "Ik heb echt veel getekend. En toen heb ik voor mij een sleutelwerk gemaakt, een werk dat zowat een keerpunt betekent." Het gaat hier om het Flightcase Monument, een interpretatie van een tempel op een rots. (Een flightcase is een zware, met metaal versterkte koffer voor het vervoer van kwetsbare apparatuur.)

"Weet je," onderbreekt hij zichzelf: "Ik vind veel kunsttentoonstellingen zo saai. In de kunst is er een nieuw soort academisme. Die voortdurende terugkeer naar het opgeprikte tekeningetje aan de muur, de installaties met latjes en plankjes. Die inhoud wordt zo saai. Het staat zover van de wereld. Het fenomeen dat zich nu voordoet in de wereld is een groter rock-en-roll-gehalte. Kijk maar naar  Sarkozy, hoe die zich profileert als een popster. Er wordt nu meer aandacht besteed aan de verpakking. Zelfs een pilletje als Nurofen doet er alles aan om aantrekkelijk te zijn. Ik hou ontzettend van de massapopcultuur. De teksten in mijn werken komen meestal daaruit. Bijvoorbeeld van Madonna. Ik werk als kunstenaar niet voor de inner-art-circle. In de avant-garde wordt er te veel daar rond gewerkt."

Michaël Aerts keert terug naar de flightcase: "Ze heeft een bepaalde esthetiek, wordt niet verstopt, is door iedereen gekend." Die kisten zijn natuurlijk het symbool bij uitstek van rondreizende popgroepen, van massaconcerten. Zijn eerste Flightcase Monument toont ons een wat exotisch aandoende tempel op een rotsachtige sokkel. Het is een tempel waarvan de onderdelen duidelijk te onderscheiden zijn als afzonderlijke, demonteerbare elementen. De tempel is bekroond door een fronton dat associaties met de klassieken oproept en toch ook wat Oosters aandoet. Er is ook een soort van rolluik dat de ingang afsluit, het doet me denken aan de naos in de Egyptische tempels: achter het rolluik vermoed je het beeld in het heilige der heiligen.

Michaël Aerts slaagt er hier in om een archetypisch beeld op te roepen, een intrigerend beeld ook, raadselachtig en herkenbaar. Dat komt onder meer door die tempel op een pseudo-rots te plaatsen. Het past hier even te verwijzen naar de tekst uit het Nieuwe Testament waarbij Christus zijn apostel Simon (Petrus) aanstelt tot het hoofd van zijn volgelingen met de woorden: "Gij zijt Simon, de zoon van Johannes; gij zult Kefas - dat betekent: Rots – genoemd worden." (Joh. 1, 42)  Die rots van Michaël Aerts is helemaal niet van steen en is mobiel, kan min of meer makkelijk verplaatst en uiteen genomen worden. Dat schept een contradictorische spanning. De kracht ligt ook in het feit dat er helemaal niet verheeld wordt dat de rots geen echte rots is, zelfs niet pretendeert een rots te zijn. Dat zou pas kitscherig zijn. Toch verstaat elke kijker wat  hier verteld wordt. De rots verwijst ook naar de steen waarmee de klassieke beeldhouwer zich meet. Het is dus een werk met tal van onderliggende betekenissen en betekenislagen, dat is wat het zo boeiend maakt.

Zijn andere demonteerbare monument is een obelisk. Een werk van ruim zeven meter hoog dat onder meer zal getoond worden op de kunstbeurs Art Brussels. Het is een installatie die met de  computer werd ontworpen, alles moet immers nauwkeurig op mekaar aansluiten. Deze flightcases zijn een staaltje van vakmanschap.

Het is niet voor niets dat de kunstenaar teruggrijpt naar een quasi universeel symbool als de obelisk. Michaël Aerts: "De obelisk is eigenlijk het eerste mobiel monument geweest. Van de zevenendertig originele obelisken zijn er nu nog elf in Egypte. De rest is over de wereld verspreid. En in de renaissance heeft men ze gewoon nagemaakt. De betekenis is niet echt gekend en er zijn veel interpretaties mogelijk."

Aerts vat zijn mobiele monumenten op als reële monumenten. "Een monument krijgt zijn betekenis door de plaats waar het staat, een gecodeerde betekenis van tijd en ruimte," vertelt hij vol vuur.

Dat de obelisk niet zomaar een leuke vondst is, bewijzen de vele tekeningen die aan het ontwerp zijn voorafgegaan. Hierin wordt eigenlijk de diepere betekenis van dit monument onderzocht en geïnterpreteerd. Hij gaat niet voorbij aan de fallische connotatie en begeeft zich op speelse wijze in diverse sferen in zorgvuldig opgebouwde en afgewerkte tekeningen.