Keramiste Marieke Pauwels

Marieke Pauwels is een kunstenares die al dan niet toevallig veel met keramiek werkt. Ze is de dochter van de bekende keramist Achiel Pauwels. Als kind al kon ze goed tekenen en ze wou naar de academie. Ze twijfelde tussen vrije grafiek en keramiek. Uiteindelijk werd het dan toch de keramiek en kwam ze op die manier als studente bij haar vader terecht. Hij was immers docent keramiek aan de Antwerpse Academie voor Schone Kunsten, samen met Hugo Rabaey (bekend voor zijn rakutechniek). Na haar opleiding ging ze naar het Hoger Instituut, daar zakte ze in het tweede jaar. Jan Hoet zat toen in de jury en hij was het enige lid dat een gesprek met haar aanknoopte. "Je bent nog te jong," zei hij. "Je moet hier buiten." Ze nam dat ter harte. Nu heeft ze een meestergraad, vond meteen een job en heeft een vaste benoeming. Ze staat er wat dubbel tegenover: een vaste benoeming geeft enige zekerheid maar kan de stimulans om verder te werken doen bekoelen. Ze geeft les in het deeltijds kunstonderwijs te Hove en vindt er heel wat voldoening. Sommige van haar leerlingen zijn professionelen die hopen er nog wat bij te leren op vlak van technieken of visie.

Marieke Pauwels heeft zich de jongste jaren bij diverse gelegenheden met haar werk laten opmerken. Dat is niet evident. "Het is gemakkelijker om in het keramiekwereldje aan de bak te komen dan in de wereld van de vrije kunsten," zegt ze.

Na haar schooltijd herkent ze bij zichzelf toch een periode dat ze zich afzette tegen haar vaders invloed enerzijds en tegen dat wel erg beperkte keramiekwereldje anderzijds.  "Daar is een te grote vermenging tussen de hobbybeoefenaars en de professionelen," stelt ze. "Op zich vind ik dat niet zo erg mocht het gebeuren vanuit een gedegen onderbouw."

Ze gaat experimenteren met allerlei materialen zoals plastiek, rubber en plaaster. Ze neemt deel aan wedstrijden en wint in 1998 de Inax Design-prijs. Het is een Japanse prijs die dat jaar voor de tiende en laatste keer wordt uitgereikt aan een Europese keramist. Marieke Pauwels is geselecteerd op basis van een dossier, de voorwerpen die men gekozen had waren eigenlijk van plaaster . . .
Ze mag drie maanden naar Japan om er in het bedrijf te werken en krijgt een tentoonstelling aangeboden in Tokio. Die drie maanden zijn een goede leerschool, al was het maar om kennis te maken met de totaal andere bedrijfscultuur. Uitspraken als 'we zouden misschien dit of dat kunnen doen' betekenen in Japan wel degelijk: uitvoeren! Ze heeft dus niet echt veel tijd gehad om veel van Japan te zien. Ook het feit van een vrouw te zijn, speelde niet in haar voordeel. De Europese contactpersonen van de prijs, die zelf een galerie hebben in Londen en Amsterdam, zagen haar werk eigenlijk niet echt zitten wegens niet traditioneel genoeg. Er komt dus geen mogelijke opvolging in hun galeries.

Marieke laat zich zeker niet ontmoedigen. Ze wordt door Koos de Jong van het Europees Keramisch Werkcentrum, dat van Heusden (Nederland) naar 's-Hertogenbosch verhuisd was, gevraagd om werk te komen voorleggen. Op basis daarvan werd ze enkele jaren geleden geselecteerd voor een werkperiode van drie maanden in het centrum. Dat nodigt regelmatig belangrijke kunstenaars uit om er te komen werken en van de geboden accommodatie gebruik te maken. Mark Manders, Tony Cragg en tal van andere beroemdheden uit de wereld van de hedendaagse kunst zijn er langs geweest. De aanwezigheid van bekende figuren kan echter zowel een stimulans als een last betekenen voor jongere elementen. Het is in het werkcentrum dat Marieke Pauwels voluit werkt aan haar porseleinen beenderen.