Het Diamantmuseum in Antwerpen

Sabine Denissen is licentiate in de archeologie en kunstgeschiedenis (KUL, afgestudeerd 1982) en startte haar loopbaan bij de archeologische dienst van de Stad Antwerpen waar ze zich specialiseerde in de historische glasindustrie in Antwerpen. Van 1988 tot 1992 was ze conservator van het Steenbakkerijmuseum ’t Geleeg maar ruilde deze functie voor een carrière bij de provincie Antwerpen. Daar werd ze in 1993 directeur van het Provinciaal Diamantmuseum en zorgde ervoor dat dit museum een officiële erkenning als regionaal museum verwierf en uitgroeide tot een internationaal boegbeeld voor Antwerpen. In 2003 werd ze diensthoofd cultuurpromotie bij het Departement Cultuur en sinds begin 2011 senior consultant bij de stafdienst Vrije Tijd voor o.a. de bovenlokale en Europese projecten. Foto ©privé collectie

Jan Walgrave (°1937) studeerde geschiedenis en kunstgeschiedenis aan de KU Leuven.  Van 1971 tot 2001 was hij directeur (nu ere-) van de vier musea in de provincie Antwerpen: Kasteel Sterckshof gespecialiseerd in kunstvoorwerpen, met name zilverwerk, Diamantmuseum, Fotomuseum en Mode Museum en van 1982 tot 1994  tevens conservator van het literair Emile Verhaerenmuseum. Jan Walgrave maakte tentoonstellingen over historische diamanten juwelen, over de symboliek van juwelen met voorbeelden uit de hele wereld, over de juwelenkunst van de 20e eeuw waaronder een baanbrekende tentoonstelling "Jewellery Redefined" van de Crafts Council in Londen in het Sterckshof Museum. 10 jaar lang was hij kunstcriticus voor de krant De Standaard, een belangrijke culturele krant van België. In het Rubensjaar 1977 maakte hij “De Mode in Rubens’ tijd”, in 1993, als Antwerpen culturele hoofdstad van Europa was, “Een eeuw van schittering” – diamantjuwelen uit de 17de eeuw. Daarna kreeg hij de opdracht om ieder jaar in de Koningin Fabiolazaal in de Jezusstraat in Antwerpen een expositie te presenteren. De belangrijkste waren “Sieraad Symbool Signaal” (1995), “Het Labo van de Verleiding” – geschiedenis van de make-up – (1998) en “Het Versierde Ego” – het kunstjuweel in de 20ste eeuw. Op pensioen maakte hij “The Splendour of Diamond” voor het Nationaal Museum van Tokio, en werkte hij mee aan de expositie “Schitterend Verlangen” in het MAS in 2017. Foto © Jan Walgrave

Prof. Leo De Ren (°1955) is licentiaat in de Kunstgeschiedenis aan de KU Leuven en gepromoveerd in 2003. Hij is gespecialiseerd in Renaissance- en Barokkunst. Zijn onderzoek spitst zich toe op sierkunsten en edelsmeedwerk.  Hij begon zijn carrière in 1978 als assistent aan het Departement voor Archeologie, Kunstwetenschappen en Musicologie aan de KU Leuven. Van 1987-1988 maakte hij deel uit van het team dat het nieuwe Provinciaal Diamantmuseum in Antwerpen uitbouwde. Hij was achtereenvolgens adjunct-directeur van het Museum voor Religieuze Kunst van de Provincie Limburg, de eerste directeur van het Zilvermuseum Sterckshof en stichtend lid en vicevoorzitter van de Academie voor de Geschiedenis van de Edelsmeedkunst in België. Hij was ook voorzitter van de Wetenschappelijke Raad van het Zilvermuseum Sterckshof en is nog steeds lid van de Verwervingscommissie van DIVA, het Museum voor Diamant, Juweelkunst en Zilver. Als herkenning voor zijn hulp en bijzondere bijdrage aan de goud-, zilver- en juwelenindustrie werd hij in 2000 Associate Member van de  Goldsmiths’ Company in Londen. In 2008 werd hij hoofddocent bij de onderzoekseenheid Kunstwetenschappen en later aan de faculteit Letteren KU Leuven.  Foto © OKV Museum Katern 1999.1

Iris Kockelbergh is sinds 2009 directeur van het Museum Plantin-Moretus/Prentenkabinet. Ze stond jaren aan het hoofd van de dienst Publieksbeleid van de Antwerpse musea en coördineerde de activiteiten publiekswerking en communicatie voor de verschillende stedelijke instellingen.  Volgens haar was Christoffel Plantijn de Steve Jobs van zijn tijd. Foto ©antwerpen.be

Anne-Mie Adriaensens was educatief medewerker in het Provinciaal Zilvermuseum Sterckshof en  regelde van daaruit ook de rondleidingen in het oude diamantmuseum in de Jezusstraat en later in het begin van het Diamantmuseum in de Lange Herentalsestraat. Ze schreef de gids 'Provinciaal Diamantmuseum Antwerpen', uitgegeven in 1983. In 1992 beheerde ze tijdelijk het Provinciaal Museum Emile Verhaeren. In het kader van het Erfgoeddecreet werd ze in 2004 aangesteld als lid van de beoordelingscommissie erfgoedconvenants en projecten cultureel erfgoed. Nu is ze publiekswerker op rust.

An Volckaert werd licentiaat Kunstwetenschappen aan de KU Leuven (proefschrift bij Prof. Dr. G. Delmarcel over Vlaamse wandtapijtkunst), gevolgd door een postgraduaat Antroplogie KU Leuven en Museologie aan RU Leiden.  In het Provinciaal Zilvermuseum Sterckshof was ze als wetenschappelijk assistente mede-verantwoordelijk voor de nieuwe museumpresentaties. Sinds 1987 is ze actief in de internationaal gewaardeerde De Wit Koninklijke Manufactuur van Wandtapijten in Mechelen.  Ze richt zich daar vooral op de organisatie van tentoonstellingen en staat in voor de dagelijkse organisatie van de Manufactuur en de klantencontacten.  Foto © https://www.dewit.be/team-nl

Anne-Marie Claessens-Peré (°1946) behaalde in 1971 een licentiaat in Kunstgeschiedenis en Oudheidkunde aan de KU Leuven. Hetzelfde jaar begon ze als tijdelijke medewerkster in het Provinciaal Museum voor Kunstambachten, Het Sterckshof (werd in 1992 het Zilvermuseum) in Deurne. In 1974 werd ze er vast benoemd als wetenschappelijke medewerkster en ze bleef er in dienst tot haar pensionering in 2011. Haar voornaamste taak was het beheer van de eigen collecties en het organiseren van tentoonstellingen met bijhorende catalogus, waaronder “Uit de Sacristie, Zilver en juwelen in kerkelijk bezit in de provincie Antwerpen” (1985), “Zilver voor Sir Anthony”(1999), “Zilveren Hemelsleutels. Twee eeuwen Belgische boekbandjes” (2008), “Van haarnaald tot schoengesp, Accessoires in goud en zilver” (2011). Foto © Anne-Marie Claessens-Peré