Buitenkunst - Kunst om mee te creëren en te beleven

Er komt deze zomer poëzie uit sommige hagen in Watou. Dat zal trouwe bezoekers niet verbazen, de wisselwerking tussen poëzie en kunst is altijd een van de fundamenten geweest van het jaarlijkse kunstenfestival. Wie niet alleen aandachtig luistert naar de verzen van Veronica Juliana Schmalz (°1997), Loeke Vanhoutteghem (°1996) of andere dichters uit het collectief van de Kortrijkse Letterzetter, maar ook goed rondkijkt, merkt dat er met de hagen iets aan de hand is. Die zijn op sommige plaatsen niet meer secuur getrimd, zoals we het gewoon zijn van rechtschapen burgers. Neen, de takken schieten alle kanten op, de hagen staan in bloei en krijgen bloemen die we anders nooit zien.

Die levendige hagen zijn een project van de Japans-Nederlandse  Mariko Hori (°1985). Zij vroeg aan bewoners in Watou om een deel van hun verzorgde hagen toch even te laten woekeren. Het is een subtiele manier om te tonen hoe ook in een landelijk gebied de mens zijn grenzen oplegt aan de natuur. Met Behagen de Hagen houdt Hori een poëtisch pleidooi voor een harmonieuzer samenleven van mens en natuur.

Wie tijdens de toer door Watou wil verpozen, kan dat op een van de roze, rondreizende stoelen van Lize De Middeleir (°1995). Zij liet zich inspireren door de gevelbankjes die inwoners voor hun deur plaatsen. Passanten zijn niet geneigd om die privébankjes te gebruiken, terwijl ze wel in de openbare ruimte staan. Daarom maakte De Middeleir Kom zet u, een reeks van stoelen die iedereen kan verplaatsen, om even mee te nemen naar een rustplek en daar te genieten van de omgeving. Iedere stoel bevat een regel uit een gedicht van Billie Vos (°1994). In de armleuningen zit een afdruk van de huid van een inwoner van Watou verwerkt. Zo maakt De Middeleir een connectie tussen dorpsbewoners en festivalbezoekers. Wie stiekem denkt een stukje rondreizende kunst naar huis mee te nemen is bij deze gewaarschuwd: er zit een tracker in de stoelen.

Naast werk van bekende namen als Hans  Op de Beeck (°1969) en Koen Vanmechelen is ook Mikes Poppe (°1963) een van de trekkers op het domein van De Lovie. Werk van hem is te zien in een van de kapellen en in het kasteel, maar het meest tot de verbeelding sprekend is toch zijn performance What is past is prologue, waarbij hij iedere dag van de zomer plaatsneemt op een strandstoel in de vijver naast het kasteel. Daar heerst rust, tot plots het water woest lijkt te worden op de tonen van het loopgravenlied We are here, because we are here, gezongen door inwoners van De Lovie. De titel van deze performance is niet toevallig ontleend aan The Tempest van William Shakespeare.  “Dit is misschien een wat duistere performance,’ vertelt Miles Poppe daarover, ‘maar voor mij is het belangrijkste dat we ons de vraag stellen: kunnen we de toekomst kneden? En wat nemen we daarvoor mee uit het verleden? Deze omgeving is zeer geschikt daarvoor, de strandstoel verwijst naar het oude sanatorium dat hier was, de zwarte rieten hoed die ik draag naar de bourgeoisie die hier goede werken deed.”