Wat de kunstenaar ver-beeldt heeft dus niets gemeen met een objectieve werkelijkheid, doch wel met een visueel en psychisch proces tussen model en kunstenaar, met een worsteling in de tunnel die ligt tussen beide en waarin zich de metamorfose voordoet van het onbestendige in de natuur naar het bestendige in de kunst. In deze tunnel der duisternis en der schepping botst de kunstenaar tegen de gestalten die achter zijn bewustzijn wonen en die zich door de beelden heen aan zijn bewustzijn opdringen.
Zo is b.v. de tunnel de afstand die steeds groter wordt tussen Giacometti en het model, de spanning die het hoofd, het meest persoonlijke, doet verdwijnen en al het waargenomene onzeker maakt. Ook wanneer Giacometti dit niet zegt, weten wij door zijn verhaal, dat die afstand ook het symbool is van zijn psychische afzondering en dat hij in het beeld meer zich zelf openbaart dan het model dat hij gadeslaat. Hoofdzakelijk wordt het beeld een psychische werkelijkheid die ons telkens opnieuw verplicht onze houding ten opzichte van mens en ding te bepalen.
De uitroep van Kandinsky 'Alles is toegelaten' betekent dat de kunstenaar in het arsenaal der uitdrukkingsmiddelen voortaan niet meer gebonden is aan normen.
De moderne kunstenaar is vrij om welkdanig middel of materiaal ook te gebruiken en vrij te kiezen uit de wereld der vormen. Deze vrijheid betekent, in het bijzonder, dat de westerse kunstenaar zich bevrijdt van de wetten die aan tijd, beschavingsgroep of traditie gebonden zijn. Uit dat oogpunt beschouwd betekent het beeld van Giacometti een breuk met de klassieke wetmatigheid. Het werk heeft naar geest en vorm een andere gereedheid. Het heeft geen verwantschap met de kunst van de onbetwistbare vormzekerheid, van de geestelijke rust, van het wetmatig en technisch beheersen van de figuur, van het scherm waarop de kunstenaar de werkelijkheid projecteert.
Het heeft wel verwantschap met een kunst die groeit uit de religieuze schroom, uit het zwichten voor de machten die het leven beheersen. De kunst van Giacometti maakt deel uit van de troebele wereld der innerlijke werkelijkheid, zij is doordrenkt met onzekerheid door de ervaring van de bestendige vlucht der werkelijkheid.
Daarom vinden wij in de beelden van Giacometti de verwantschap terug met primitieve beelden, met vroege Griekse en Etruskische sculpturen. Zo weerspiegelt de kunst van Giacometti de geestelijke houding van de moderne mens, het bewustzijn van zijn eenzaamheid.
