Jean-Marie Heyligen (Aat, België, 1961) is een polymorfe kunstenaar: schilder, graveur, beeldhouwer, hij heeft zich meer dan veertig jaar, met oneindig geduld, geleend voor het spel om uit woorden alles te zeggen wat er echt toe doet - bange gezichten, verlaten en naakte lichamen, Indianen uit een andere wereld, ridders uit een andere tijd, allemaal begonnen aan het onopgeloste raadsel van vormen, lijnen, materialen, kleuren, afbeeldingen en dingen. Het langdurige werk van Jean-Marie Heyligen is het ordelijke bric-a-brac, voortdurend gemetamorfoseerd, van alles wat, van de kindertijd tot de leeftijd van de mens, ons in het geheim kruist.
Jean-Marie Heyligen is ook een van de pioniers van wat we men bij Trinkhall de "werkplaatsbeweging" noemt. Bewoner van het eerste uur van het Huis André Livémont (Beloeil), waar hij vandaag nog steeds woont, ontmoet hij in 1980 Bruno Gérard, een jonge kunstenaar die net door het Huis is ingehuurd om een schilderatelier te animeren. De twee jongemannen zijn even oud, zo'n twintig jaar oud. Wie is de meester, wie is de discipel? Niemand weet het. Maar het is zeker dat de eerste werken van Jean-Marie Heyligen - hun transparantie, hun nauwkeurigheid, hun kracht, hun mysterieuze autonomie - de verwachtingen en vooronderstellingen van de leerling-animator over de kop zetten en daarom in deze oogverblindende, alle middelen van een begeleidende pedagogie vinden die hij niet zal ophouden te implementeren, eerst in Livémont, vervolgens in La Pommeraie (Ellignies-Sainte-Anne) waar hij al dertig jaar een van de belangrijkste workshops ontwikkelt. Europeaan.
