Met Vermin onderzoekt kunstenaar Isabelle Andriessen de wortels van hedendaagse oorlog en ontmenselijking door een parallel te trekken met de gewelddadige rites die vooraf gingen aan de Beeldenstorm van 1566, een periode gekenmerkt door armoede, religieuze conflicten en opstanden tegen ketters in de Nederlanden. Haar sculpturen, die deels opgenomen worden in de Endless Exhibition van Kunsthal Gent, confronteren de toeschouwer met verzet tegen geweld en onderwerping.
In reactie op de toenemende polarisatie en geopolitieke spanning onderzoekt Andriessen de parallellen met de periode van de Beeldenstorm. De term vermin (Latijns voor ongedierte) werd oorspronkelijk gebruikt om een plaag of wormachtige larven van bepaalde insecten, waarvan er veel in levensmiddelen voorkomen, te duiden. Tijdens de 16e eeuw werd ketterij door de christelijke kerk beschouwd als een ernstige zonde en onreinheid. Door gebruik te maken van termen als “ongedierte” of “plagen” creëerden zij een verhaal waarin ketters niet werden gezien als mensen met verschillende overtuigingen, maar als gevaarlijke, ongewenste elementen die moesten worden uitgeroeid, net als een plaag. Het label werd onderdeel van een bredere strategie om hun gruwelijke vervolging te rechtvaardigen om zo de gemeenschap te ‘reinigen’.
Het bracht Andriessen ertoe middeleeuwse wapenuitrustingen en West-Europese marteltechnieken te onderzoeken die werden toegepast om te onderdrukken, vernietigen en verminken.
De tentoonstelling vindt plaats in het Oud Huis van Kunsthal Gent, een gebouw dat ooit dienst deed als ‘Refuge’, een toevluchtsoord dat eveneens doelwit is geweest van geweld. De beeldenstormers vernielden er vermoedelijk delen van de oorspronkelijke muurschildering, die deel uitmaakt van de Endless Exhibition.
Deze nieuwe sculpturen vormen een landschap van gewapende karkassen die handelen vanuit hun eigen agency. De werken kunnen beschouwd worden als activistische entiteiten die samen een onvoorspelbare en huiveringwekkende choreografie opvoeren. De bezoeker wordt zo ooggetuige van een rite die, gedurende de tentoonstelling, de ruimte meer en meer aantasten. Het is een poging de groeiende duisternis die in de huidige sociaal-politiek verborgen ligt, voelbaar te maken.
