Op 28-jarige leeftijd vestigt Ethel Lilienfeld zich als een van de rijzende sterren in de digitale kunst. De unieke stijl van haar artistieke universum trok de aandacht van het Botanique, dat trouw aan zijn missie om opkomend talent te promoten, de kunstenares ondersteunt bij de productie van iiDOLLS, haar nieuwe fotoserie. Deze nieuwe productie zal te zien zijn in het Museum van het Botanique, naast de installatie Invisible Filter (prod. Le Fresnoy, 2022), waarmee ze de jongste kunstenaar wordt die daar exposeert.
In februari 2025 zet Ethel Lilienfeld haar samenwerking met het Botanique voort met de presentatie van EMI tijdens een tweede tentoonstelling, dit keer in de Galerie. Na vertoningen op verschillende festivals zal EMI voor het eerst in zijn volledige en hybride vorm worden gepresenteerd. Deze versie combineert videoprojecties en digitale schermen in een theatrale mise-en-scène van een weelderig banket.
Het werk van Ethel Lilienfeld beweegt zich over de delicate grens tussen wat voor en achter het scherm ligt, tussen etalages en verschijningen; op het kruispunt van articulatie en bemiddeling, waar het zelf door de blik van de ander wordt gevormd. Sinds de opkomst van fotografie en film is de dynamiek van deze relaties echter uitgebreid van menselijke partners naar apparaten, interfaces en evaluatiesystemen. De ‘ander’ wordt een mechanisch oog, later zelfs een algoritmisch oog dat de onbewuste vooroordelen van onze patriarchale samenlevingen meebrengt: een mannelijke blik die negeert, seksualiseert, exotiseert, te gelde maakt, uitsluit en objectiveert.
Invisible Filter is geïnspireerd door een online anekdote waarin een door AI gegenereerde filter van een Chinese vrouw van middelbare leeftijd midden in de stream crasht, waardoor ze aan de haat van internetgebruikers blootgesteld wordt en van het platform verbannen. Hier is de omkeerbaarheid totaal, er wordt een verhaal verteld dat de mythe van Narcissus vermengt met jeugdelixers/-filters. Het confronteert ons met onze tegenstrijdigheden, terwijl de gezichten niets meer onthullen dan hun bereidheid om door de verlangens en blikken van anderen gevormd te worden. Want het zijn niet langer goddelijke figuren waar de media ons naar wil laten verlangen, maar stereotypen van normaliteit: gezichten die voor Instagram ontworpen zijn. Naast de misogynistische aanvallen die haar nieuwste reeks doordrenken, richt Ethel Lilienfeld zich op de paradoxen van fotogenie – de versterking van kunstmatige schoonheid, aangedreven door een dubbele vastlegging: de fotografische opname en de algoritmische lus waarin het beeld circuleert. De kunstenares surft op de golf van virale microtrends en bouwt de onzichtbare muren van onze echokamers, bouwen en gebruikers onderdompelen in een "filterbubbel". Daarin passeren in willekeurige volgorde verfijnde interieurs, kookrecepten, nepnagels, extravagante make-up, sexy korsetten en overbodige fast-fashion accessoires die ‘de look twisten om er een Instagram-outfit van te maken’. Er is weinig veranderd, en de rollen van de perfecte huisvrouw, moeder of hoer domineren nog steeds de sociale netwerken. Maar door zich de belediging toe te eigenen en de eigenschappen die aan vrouwen worden toegeschreven – of het nu codes, teven, katten, koeien, adders of apen zijn – uit te vergroten, transformeert Ethel Lilienfeld ze in allegorieën (afkomstig van het Griekse állos, ‘ander’, en agoreúô, ‘in het openbaar spreken’). Figuren van verlangen, onderwerping en ondeugd, vrouwen en dieren maken al lange tijd deel uit van allegorische representaties, die de blik van de toeschouwer boeien en zijn intellect vleien dankzij het inzien van verborgen betekenissen. Maar door het veelvuldig gebruik van rekwisieten, enscenering, belichting en performance, begeeft Lilienfeld zich op het terrein van de fictie. Zo verstoort ze de collectieve fantasmagorie en legt ze de willekeur ervan bloot.
Meer informatie over de kunstenares
Geboren in 1995 in Frankrijk en gevestigd in Brussel, onderzoekt Ethel Lilienfeld de groeiende invloed van het virtuele lichaam op onze realiteit en het dagelijks leven. Met werken die fotografie, video en installaties combineren, waar technologie en traditionele technieken samenkomen, belicht ze de complexe spanningen tussen sociale normen, identiteit, gender en ruimte. Haar meeslepende en krachtige creaties trekken de aandacht door hun relevantie en gevoeligheid.
