Vanaf de jaren 1950 gebruiken de LGBTQI+-gemeenschappen in Brussel grafische vormgeving en ontwikkelen ze een specifieke taal. Deze beeldtaal wijst op hun aanwezigheid en hun engagement tegenover een aantal gedeelde principes, identiteiten en waarden. Dit instrument van verzet maar ook van veerkracht, staat in het teken van de strijd en de viering, van de agitatie en het compromis, en promoot een alternatieve vorm van collectiviteit. Via hun materialiteit, compositie, typografie, herhaling en hun taal, maken de grafisch vormgevers – al dan niet professioneel – hun berichten herkenbaar en richten ze deze tot specifieke doelgroepen.
Zonder exhaustief te willen zijn, biedt de tentoonstelling Brussels Queer Graphics, die is opgevat in thema's, een overzicht van deze beeldtaal. Het project verkent de manieren waarop de LGBTQI+-gemeenschappen zich de afgelopen zeventig jaar hebben uitgedrukt en zichtbaar hebben gemaakt Vanaf 1953 en de oprichting van het Cultureel Centrum België onder impuls van Suzan Daniel tot vandaag, nodigt de tentoonstelling en de bijbehorende publicatie ons uit ons onder te dompelen in een culturele geschiedenis van het dagelijkse leven en het activisme van LGBTQI+-individuen, -gemeenschappen, -verenigingen en -groepen. Door de vele stiltes of het gebrek aan materiaal, maar ook door de oververtegenwoordiging van de letter G in de geschiedenis en de bronnen, toont deze tentoonstelling de weerspiegeling van een tijdperk, een geschiedenis en meerdere herinneringen.
Verlengd tot 7 januari 2024.
