Het kunstenaarsduo Patrick Bernier en Olive Martin werkt met schrijven, performance, installatie, fotografie en film. Ze richten zich op gastvrijheid en exploreren de fluctuerende en breekbare aard van identiteit in een postkoloniale context. L’echiqueté (2012) is gebaseerd op foto’s van de eerste verjaardag van Nigeria in 1961. Daarvoor bood Frankrijk materiële en militaire steun bij de vorming van een Nigeriaans leger in ruil voor toegang tot militaire gebouwen en bronnen met olie, gas en uranium. Het werk kreeg de vorm van een schaakbord met traditionele witte en zwarte stukken. Het spel bleef ongewijzigd, met één extra regel: wanneer een stuk geslagen wordt, verdwijnt het niet van het bord, maar mengen het zwart en wit. Het spel is een metafoor voor identiteit en kruising.
Tamar Guimarães en Kasper Akhøj maken zowel samen als individueel gebruik van sociologie, historie en etnografie. Ze verkennen objecten, situaties en verhalen uit kunst, architectuur en design, maar ook instituties. The Parrot’s Tail (2015) is een hommage aan de Zuid-Afrikaanse schilder Ernest Mancoba. Hij was medestichter van CoBrA en één van de eerste zwarte moderne kunstenaars. Eerder dan een schakel tussen CoBrA en de primitieve Afrikaanse kunst was zijn oriëntatie internationaal gericht. Vandaag is zijn naam gewist. Die verdwijning is het vertrekpunt voor vijf korte fabels die geprojecteerd worden in een gestileerde tuin. Ze beginnen in een veld vol viooltjes, als verwijzing naar La Pensée Sauvages (1962) van Levi Strauss. Pensée betekent enerzijds viool, anderzijds denken. In de eerste fabel plukt het hoofdpersonage bloemen van de steel. Hij eet ze eerst rauw en vervolgens gekookt. Hiermee wordt opnieuw naar Levi Strauss verwezen, ditmaal naar Le Cru et le Cuit (1964). De kunstenaars verdedigen dat tegenstellingen boeiend zijn voor abstracte ideeën. Doorheen de fabels verschijnt een schim die aan iedereen blijft kleven. Met de beste intenties kan hij tegenstrijdige politiek niet verhelderen, noch menslievendheid voelen. De toeschouwer herkent hierin de persoonlijkheid van Mancoba. The Parrot’s Tail is een poëtische reflectie op attitudes en percepties tussen westerse en niet westerse mensen.
