‘Een liefkozing is afwisselend een hand op de pels van een dier, een dans en een aanraking met de huid van iemand anders, iets wat aanwezig is bij jezelf en bij een lichaam dat groeit of verandert. Een liefkozing is tot slot ook de fotografie en het licht dat langs de wezens strijkt en ze vastlegt.’ Lucie Pastureau
Toen ze voor het probleem stond te moeten kiezen tussen verschillende reeksen, heeft Lucie Pastureau haar foto’s opnieuw bekeken vanuit het ambivalente idee van breekbaarheid en kracht. De foto’s zijn afwisselend zacht en ruw en vertellen een nieuw verhaal. De fotografe heeft ervoor gekozen de beelden los te maken uit hun reeksen, ze met elkaar te vermengen en hun weerklanken te observeren, om zo de ondoorzichtigheid en het enigma van het beeld zelf te laten zien.
Ze is bijzonder gevoelig voor familiebeelden en de kleine dingen van het dagelijks leven en probeert een intieme cartografie te schetsen van een gebied, een groep of een individu. Zo interesseert ze zich voor de periodes waarin er een transitie plaatsvindt, die zorgt voor een onevenwicht, een overgang van de ene toestand in een andere. De adolescentie, het vertrek uit de cocon van het gezin, een zorgplek... het zijn stuk voor stuk onderwerpen die haar prikkelen. Via de fotografie probeert ze deze innerlijke micro-omwentelingen vast te leggen en ze ziet haar werk als een vorm van onderzoek: woorden aanscherpen, beelden manipuleren, ze ordenen en classificeren, het narratieve potentieel ervan bestuderen...