[ART]IFICIEEL - Simon Van Parys op verkenning in het universum

Op de openingspagina van de website van Simon Van Parys staat ‘Improving the universe since 1986’. Simon is geboren in dat gezegende jaar waarin de kunstwereld een andere aanblik kreeg met Chambres d’amis van Jan Hoet. Negentien jaar later studeerde hij beeldhouwkunst aan KASK Gent en twee weken na zijn afstuderen in 2010 startte hij al zijn professionele loopbaan. Hij weet duidelijk van aanpakken. Hij noemt zichzelf een futurist, want hij is verslingerd aan sculpturen die op een of andere wijze met transport en beweging te maken hebben. Onderzeeërs, containers, ruimteschepen, zijn fantasie is letterlijk grenzeloos.

Begin 2023 maakte Van Parys voor het eerst kennis met artificiële intelligentie via Chat GPT. De kracht, de snelheid en de accuraatheid ervan sloegen hem met verbazing. Hij wilde vooral de principes erachter begrijpen en dat was zijn motivering om verder te gaan. Zo kwam hij bij Stable Diffusion, een programma dat gratis beschikbaar is en afbeeldingen maakt. Het programma werkt offline op je eigen computer. Er is dus geen interferentie met de buitenwereld. Maar het programma moet uiteraard getraind worden, het moet input krijgen om daaruit te leren. Stable Diffusion werkt op een wiskundige manier, met vectoren, niet met afbeeldingen. Van Parys heeft daarom de zwaarst mogelijke consumentencomputer laten maken die hij zich kon veroorloven en is daarmee aan de slag gegaan. “Ik wou op zijn minst mijn atelier tot leven laten komen in de AI-ruimte.”

Hiervoor moest hij zijn werken van alle mogelijke zijden fotograferen. Dat kwam neer op gemiddeld vijfenzestig foto’s per werk. Foto’s maken is een ding, ze moesten ook bewerkt en ingebracht worden. Alle voetstukken, achtergronden, schaduwen en zo veel meer, moest hij wegwerken. Dat deed hij manueel met Photoshop. In een tempo van een halve dag per artefact kan dat tellen. Bij meer ingewikkelde stukken of bij pech kon één werk wel drie dagen in beslag nemen. Er werden hem redelijk vlug twee zaken duidelijk: het is hard werken en het vraagt tijd.

Naarmate het werkproces vorderde, werd het werk autonomer, surrealistischer en dystopischer, maar alles bleef binnen het energieveld van zijn bestaande kunstwerken. De AI-beelden nam hij niet zomaar over. Hij bracht er handmatig aanpassingen op aan met een digitaal tekentablet. Zo kon hij beslissingen nemen inzake vorm en textuur. Je kan stellen dat het AI-proces als een sandwich ingeklemd zat tussen zijn handgemaakte beelden en de digitale bewerking achteraf.

Voor de tentoonstelling in het Nodenaysteen legde hij zich toe op satellieten. Tot dan toe hadden zijn sculpturen altijd rechte zonnepanelen of althans de suggestie daarvan. Maar het AI-programma leverde beelden waarin driehoeken en schuine delen in de panelen verwerkt waren. Dat vond hij een fantastisch idee. Tijdens de expo waren zijn eerste sculpturen te zien met zonnepanelen die geïnspireerd waren op de AI-output. Zo zorgt artificiële intelligentie voor een vruchtbare interactie, met resultaat.