Meester Hans Memling

Hans Memling was één van de eindfiguren van een groep schilders die enigszins mis­leidend het etiket 'Vlaamse Primitieven' opgekleefd kreeg. Schilders als Van Eyck, van der Weyden, Bouts en Memling schilderden op houten panelen. Hun kunst was allesbehalve 'primitief' maar inhoudelijk en vormelijk zeer vernieuwend. Aan de basis van deze 'Ars Nova' lag een nieuwe mentaliteit: de aandacht voor de waarneembare tastbare wereld en voor de mens in die wereld. Nieuwe technieken lieten toe om deze wereld in licht en kleur af te beelden op een paneel dat als een open raam kon beschouwd worden. Op de schilderijen van Memling zijn dan ook tal van realistische elementen te vinden, waardoor het mogelijk wordt alle aspecten van de laatmiddeleeuwse levenswijze te reconstrueren.

Memling heeft een goed herkenbare stijl. Kenmerkend is zijn streven naar evenwicht en symmetrie, verkregen door een logische integratie van figuren en composities in de omgeving, interieur of landschap. Door het uitzuiveren van vormen en emoties, het gebruik van een schitterend kleurenpalet en de aanwezigheid van licht wordt een sereen en harmonisch wereldbeeld gecreëerd. Dit mystieke, bijna contemplatieve klimaat, ver verwijderd van de dagelijkse 'realiteit' was er de oorzaak van dat Memling in de 19de eeuw minder geapprecieerd werd. 

De tentoonstelling in het Groeningemuseum is thema­tisch opgebouwd en opent in de eerste zaal met één van de meest geliefde thema's van Memling: de Madonna. Op een rode achtergrond worden de doeken van Memling gepresenteerd. Alle andere stukken - werken van tijdgenoten, copieën naar verloren werken, handschrif­ten, voorwerpen uit de tijd van Memling ... - kregen een blauwe achtergrond toebe­deeld. Uniek aan de tentoon­stelling is dat enkele veel­luiken opnieuw in hun origi­nele samenstelling te zien zijn.