Museum apart: Een nieuwe tehuis voor het oeuvre van Luc Peire

Na zijn kunstopleiding in verschillende Vlaamse steden, was het door zijn contact met Constant Permeke dat Luc Peire (1916-­1994) vrij vlug zijn academische schilder­wijze verliet om te evolueren naar een expressionistische, vrije manier van schil­deren. Zijn 'vrijheid' heeft Luc Peire door­heen zijn hele oeuvre verworven door de persoonlijke verwerking van talloze artis­tieke ervaringen en contacten, die in hun verloop kunnen samengevat worden als een steeds verder stileren en schematiseren van de menselijke figuur. Dit zal uitlopen op een zuivere beelding die van elke anekdotiek is ontdaan .

Enkele markante momenten uit zijn evolutie. Een studiereis naar Italië, waar hij gefasci­neerd wordt door het oeuvre van Giotto en Piero della Francesca, reveleert hem de structurele opbouw van het beeldvlak en de ruimteweergave op basis van kleurdifferen­tiaties. Na een reis naar Belgisch Kongo (1952) reduceert Peire de individuele mense­lijke figuur geleidelijk aan tot essentiële wezenskenmerken. De ruimtewerking  wordt  gesuggereerd door brede, naast elkaar geplaatste, coulissevormige kleurvlakken.

Het abstraheringsproces gaat door en zal na een lange evolutie en een integratie van talrijke invloeden, opgedaan tijdens zijn talloze reizen, leiden naar een radikale abstrahering. In dit stadium blijven de line­aire, vertikale ritmiek en de luminositeits­wisselingen van de kleur de essentiële bestanddelen die de beeldvorming van de schilderijen uitmaken.

In samenspraak met de Stichting Jenny en Luc Peire werd aan de jonge architecten Peter De Bruycker en Inge De Broek een architecturaal concept uitgewerkt waar­binnen zowel het atelier van de kunstenaar als een productie van ongeveer tweehon­derd schilderijen en graphies konden bewaard en gepresenteerd worden. Het project legt een band tussen het atelier van de kunstenaar en een nieuwbouw die de infrastructuur aanbiedt waarbinnen het publiek kennis kan nemen met het oeuvre van de kunstenaar. 

De nieuwbouw opent met een inkomsthal die door zijn sterke vertikaliteit, zijn licht­bundeling en zijn dynamische ruimtewer­king het centrale tema van het oeuvre van Luc Peire evoceert. Daarachter opent een expositieruimte die over zijn volledige breedte een zicht toont op de binnentuin. Op de drie gesloten wanden kunnen in wisselende tentoonstellingen werken van Luc Peire worden getoond. 

Deze werken worden bewaard op de eerste verdieping. Ze zijn gestapeld in uitschuif­bare coulissen en kunnen tegen de overlig­gende wand worden opgehangen. De tuin bereikt men langs een smalle gang. Deze loopt over de volledige diepte van de nieuw­bouw en kan als bijkomende expositie­ruimte worden aangewend om kleiner picturaal of grafisch werk van de kunstenaar te tonen. Een smal kronkelend pad loopt doorheen de tuin. In een oase van rust staat een grote denneboom, terwijl een watervlak voor reflectie zorgt. Zo komt men in het atelier van de kunstenaar dat zorgvuldig werd gerestaureerd.  Ondanks zijn talrijke reizen en tientallen artistieke locaties over drie continenten bleef dit atelier voor Luc Peire steeds zijn plaats van verankering.

Dit totaalconcept is een merkwaardige realisatie.  De soberheid van het opzet, de helderheid van de uitgewerkte ruimten, het gebruik van zenitaal licht dat gemengd wordt met kunstlicht, het gevoel van rust dat uitgaat van de integrale witte ruimtebehandeling, de afwezigheid van elke anekdotiek, de verfijning van alle details en de rijkdom van de aangewende materialen, het zijn evenzovele analogieën met het werk van Luc Peire.  De stichting Luc Peire is dan ook een oord waar het geheugen van de kunstenaar de kans heeft gekregen om zich in de tijd verder te zetten.