Beelden die doelbewust trillen - Colin Waeghe

Colin Waeghe (°1980) is geboren en getogen in Gent waar hij aan het Koninklijk Atheneum Voskenslaan Latijn en talen studeerde. Met enige voortvarendheid trok hij daarna naar Antwerpen om er ingangsexamen te doen bij de Studio Herman Teirlinck. Men zag daar in hem geen toekomstig acteur en suggereerde eerder in de richting van de regie te gaan. Zo spoorde hij naar Brussel waar hij tot zijn twintigste de opleiding aan het RITS volgde. “Omwille van enkele pedagogische omwentelingen en gebeurtenissen ben ik er twee maal van richting veranderd en besloten de docenten na twee jaar dat theater toch niets voor mij was… Ik heb ontzettend veel aan die twee jaar gehad, zowel aan het RITS als aan de kennismaking met Brussel.” Zo schakelde hij over naar de grafische vormgeving in Sint-Lukas Brussel, vooral omdat daar ook het beeldverhaal werd onderwezen. Na zijn eerste semester in het tweede jaar wilde hij overstappen naar de vrije kunsten.

In een tekening waar Ken Kesey, de auteur van One Flew Over the Cuckoo’s Nest te zien is, zit naast Kesey een figuur waarin je onmiddellijk De Schreeuw van Edvard Munch herkent. We zien hoe het beeld van Kesey niet echt duidelijk is, enige trilling vertoont. Het zijn als het ware twee beelden die op mekaar liggen maar lichtjes zijn verschoven.

In diezelfde reeks komen ook enkele beelden voor waar alle tekst is verdwenen. Dat is bijvoorbeeld het geval met een tekening die een foto van de beroemde Vietnam-fotograaf Tim Page als uitgangspunt had. “Daar waar de filmposters in feite het relatieve van de tijd als thematiek hadden, kwam ik door het schilderen als zodanig terug bij de inhoud terecht. Ik wilde geen prentje maken bij de idee. Ik vroeg me dus af hoe dat te vermijden was. De idee moest mee door de vorm tot stand komen.”

Een ander werk uit de tentoonstelling is een portret van Alain Badiou (°1937), dat ook in de eigen stijl van Waeghe is geschilderd, een trillend beeld. Dat portret van Badiou is natuurlijk niet toevallig. Deze filosoof van Marokkaanse origine is al sedert de jaren zestig politiek actief te linker zijde. Hij kwam in Frankrijk naar voor als een spraakmakende criticus van het postmodernisme en bestrijdt de idee van de zogenaamde eigen nationale identiteit en vooral als zou de eigen culturele afkomst van iemand een onoverkomelijk gegeven zijn. Hij ziet het nationalisme en het beklemtonen van de cultuureigen identiteit als een reactionair idee en grijpt (als atheïst) terug naar de apostel Paulus als de grondvester van het universalistisch denken.

Colin Waeghe maakt zich zorgen over de groeiende ongelijkheid in de wereld, de zeer kleine minderheid die steeds maar rijker en machtiger wordt, tegenover een wereldbevolking die er niet echt beter op wordt. Dit zorgt voor een toename van de controle op ons doen en laten, een afname van de zo geroemde privacy. Er is in wezen een toename van onvrijheid. Die onrust vind je terug in zijn werk. Wie zijn werk bekijkt, houdt het best rekening met veelduidigheid.  Wat je ziet is vatbaar voor meerdere interpretaties, het is nooit zomaar een beeld. De onschuld is slechts schijn, het decorum voor en van een soms verborgen werkelijkheid.

In de tentoonstelling Nobody but you waren bijvoorbeeld enkele schilderijen te zien met architectuur als onderwerp, eerder traditioneel van opvatting, passend in de Heimat. Het regime van het Dritte Reich was duidelijk voorstander van een dergelijke ‘volkseigen’ bouwstijl, men had het niet voor het modernisme van Ludwig Mies van der Rohe of van Le Corbusier. De Weissenhofsiedlung (1927) in Stuttgart, waar diverse modernistische architecten hadden aan meegewerkt en dat als een voorbeeld gold voor het moderne bouwen, werd belachelijk gemaakt en afgedaan als een ‘Arabisch dorp’ middels een fotomontage met kamelen en Arabieren incluis. Waeghe bevraagt de geschiedenis en legt verbanden naar het heden en verder.

Colin observeert de wereld en becommentarieert ze in zijn schilderijen en soms eens een sculptuur of een ander medium. En hij engageert zich. Hij gunt ook andere kunstenaars hun plaats en neemt initiatief daartoe. Zo lag hij mee aan de basis van de Gentse tak van SECONDroom, een initiatief dat eendagstentoonstellingen organiseert. Het ontstond in Brussel en is nu ook in Gent een vaste waarde geworden waar het een stek gevonden heeft in de vroegere dokken. Het trekt vooral veel jonge mensen aan, brengt ze samen en biedt steeds stof tot discussie. Hij mag dan nu in Leipzig wonen, hij verliest het contact met Vlaanderen en Brussel niet. We kunnen enkel benieuwd zijn welke invloeden vanuit die belangrijke stad met zijn erg levendige kunstscène een rol zullen spelen in het werk dat hij nu maakt.