Aquarel - het schilderen met pigmenten en water - is zeer oud. Na de uitvinding van het papier, de meest geschikte drager voor waterverf, groeide het uit tot de traditionele schildertechniek in het hele Oosten, vooral in China. Men kon met aquarel ook op doek (zijde) of andere dragers schilderen, mits toevoeging van een bindmiddel, een plantaardige lijm die in Europa bekend werd als Arabische gom.
Vanaf de zestiende eeuw zijn er ook aquarellisten in Europa. Vlaamse schilders zoals Pieter Bruegel de Oude en Antoon Van Dijck speelden daarin een grote rol. Na 1800 was aquarel een mode in Europa, ook aan de vorstenhoven. Engelse kunstenaars begonnen in die tijd vooral landschappen te schilderen, in Engeland en Schotland zelf en afhankelijk van de politieke gebeurtenissen ook op het continent.
De grote nieuwigheid was de nadruk op het werken met de transparantie. Door verschillende dunne lagen boven elkaar aan te brengen, krijgt het aquarel een verrassende dieptewerking, die met olieverf veel moeilijker te bereiken is. Aquarel is bovendien een zeer snelle techniek, ook qua droogtijd, en is zo interessant voor rondreizende kunstenaars.
Ons land nam op het continent het voortouw, met de oprichting in 1856 van een vereniging van aquarellisten in Brussel, lang voor Parijs en Berlijn. Aquarel is sedertdien niet meer weg te denken uit onze kunst, van Spilliaert tot Borremans.
