Het Turnhoutse begijnhof deed in 2000 een belangrijke ontdekking. Een waardevol processionale, een zestiende-eeuws boek vol gregoriaanse gezangen, lag er onder het stof. Door de slechte staat kunnen ze het echter niet publiek vertonen. Het Begijnhofmuseum zet daarom een crowdfundingactie op poten om het boek volledig te digitaliseren.
Het Turnhoutse begijnhof werd vermoedelijk opgericht in de dertiende eeuw, onder toezicht van de toenmalige hertog van Brabant. Het was een plaats waar weduwen en ongehuwde vrouwen samenwoonden in een religieuze gemeenschap. Ze functioneerden als een ‘dorp binnen de stad’ en hadden eigen gebouwen, eigen regels en een eigen bestuur.
De laatste Turnhoutse begijn maakte gelukkig nog mee dat de volledige site in 1998 op de UNESCO werelderfgoedlijst werd geplaatst. Na haar dood in 2002 zijn er voor het eerst in meer dan 700 jaar geen begijntjes meer in Turnhout.
In 2001 schreven Dirk Laposte en Frans Horsten een themanummer over de Vlaamse begijnhoven. De geschiedenis van de begijnen en de belangrijkste begijnhoven komen aan bod. U kunt dit themanummer terugvinden in ons archief.
Het Begijnhofmuseum doet die verdwenen wereld van de begijnen herleven. Als bezoeker loop je tussen de meubels, het kantwerk en andere gebruiksvoorwerpen. Je kan er ook de voormalige hostiebakkerij bezoeken.
