Wandtapijten zijn een bijzondere kunstvorm die het grote publiek ietwat stiefmoederlijk behandelt in vergelijking met schilderijen en beeldhouwwerken. Hun grote formaten, waardoor ze niet meer passen in onze interieurs, spelen daarbij een rol. De huidige kijk is het gevolg van de romantische voorstelling van de kunstenaar en het artistieke proces. We denken nog vaak dat kunstenaars het werk in hun eentje klaarden, eenzaam in hun atelier. Onderzoek heeft uitgewezen dat de realiteit anders was, dat het vaak groepswerk betrof en ook dat niet elk kunstwerk uniek is. In het atelier hernam men voorstellingen waar veel vraag naar was.
Bij wandtapijten weten we zeker dat het zelden of nooit unieke stukken zijn. De handelaar-wever had de bedoeling om het ontwerp verschillende keren te laten weven. Bovendien valt bij wandtapijten de scheiding tussen de ontwerper en de uitvoerder niet te ontkennen. De kunstenaar maakte een ontwerp op kleine schaal dat dan uitvergroot werd tot een karton op de grootte van het uiteindelijke wandtapijt. De wevers dienden het nauwkeurig na te volgen. Zij bereikten daarbij een ongelofelijke graad van perfectie.
Voor de onderzoeker is deze kunsttak interessant omdat er zoveel facetten aan vast zitten. Er is de studie van de ontwerpers en hun stijl, van de voorstelling of het onderwerp, van de wevers en de techniek, en van de handelaars en de klanten.
Vanaf het einde van de vijftiende tot het begin van de achttiende eeuw waren wandtapijten de meest luxueuze en duurste producten die men zich kon aanschaffen voor het aankleden van een interieur. Ze behoorden tot de belangrijkste exportproducten van onze gewesten. Door de aanzienlijke hoeveelheden die er werden gemaakt en omdat het productieproces zo arbeidsintensief was, vormden zij een zeer belangrijk economisch gegeven. Wandtapijten zijn over heel de wereld verspreid en verlenen nog altijd internationale uitstraling aan Vlaanderen. In België is de grootste verzameling te vinden in de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis in Brussel.
