Tiemke Gauderis - De schemerzone, de schaduwen, het samenvallen van beelden

Vanaf de lagere school ging Tiemke Gauderis naar de academie. Ze had nog andere bezigheden, zoals ballet en competitiezwemmen, en dat zorgde er in de middelbare school voor dat de beeldende kunst wat in de verdrukking kwam. Ze bleef wel een creatieve ziel en verleerde het tekenen niet. Na het secundair onderwijs studeerde ze maatschappelijk werk in Oostende. Haar stages deed ze in het buurtwerk en in haar eindwerk schreef ze over de kracht van creativiteit in het groepswerk. Ze kreeg eerst een job als straathoekwerker en ging daarna aan de slag in de jeugddienst. Dat was meteen het moment om terug naar de academie te gaan. Ze kreeg er onder meer les van Peter Defurne (°1969), de huidige directeur van de Oostendse academie, die toen haar vaste leraar, Danny Bloes (°1953), wegens ziekte verving. “Hij gaf op een zeer begeesterende manier les en hij wist alles over technieken en materialen. In mijn latere opleiding in Sint-Lukas, waar ik ook ontzettend veel heb geleerd, ontbrak het wat aan inzichten in materiaalkennis en technieken.”

Als maatschappelijk werkster met een vaste baan volgde Tiemke Gauderis gedurende vijf jaar tekenles in het Deeltijds Kunstonderwijs. Ze was dan zesentwintig, nam de beslissing tot loopbaanonderbreking en schreef zich in aan Luca Gent. “Ik werkte daar mijn bachelor af. Mocht ik jonger geweest zijn, dan had ik de master er nog bijgenomen. In het laatste jaar was ik zwanger van mijn oudste zoontje, mijn leven was al wat anders georganiseerd en ik had niet het gevoel dat de master veel verschil zou maken. Ik wou niet in het onderwijs stappen of zo.”

Zo is ze zich inhoudelijk sterk gaan verrijken, ze wilde uit die drie jaar loopbaanonderbreking werkelijk het maximum halen. “Ik heb een inhoudelijk netwerk opgebouwd van auteurs en kunstenaars die me inspireerden.” Voor haar eindwerk heeft ze een ruimtelijke installatie gemaakt van beelden en citaten uit dat inhoudelijk netwerk, samen met een projectie en een klein boekwerk onder de titel Verruimtelijkingen. In de ruimte hing ook een spiegel, zodat een deel van de projectie weerspiegeld werd. Het is een element dat we ook nu nog in haar werk terugvinden. In het boekje vind ik citaten of werk van kunstenaars als Mekhitar Garabedian (°1977), Alfredo Jaar (°1956) en Johan De Wilde (°1964), van auteurs als Susan Sontag (1933-2004), John Berger (1926-2017) en Bernard De Wulf (°1960). Ze heeft het werkje helemaal rond thema’s opgebouwd. Ze heeft het niet enkel voor de school en de punten gemaakt, maar vooral voor zichzelf, als een blijvende inspiratiebron om verder te werken.

Ondertussen, een aantal jaren later, is Tiemke Gauderis opnieuw, maar deeltijds, aan het werk en moeder van een  al gevraagd voor de tentoonstelling Aan zee kan het waaien in de Venetiaanse Gaanderijen. “Zowel uit mijn scriptie als uit de ruimtelijke presentatie ervan putte ik beeldmateriaal. Ik nam er foto’s van, met de intentie om op die manier nieuw beeldmateriaal te verzamelen. Dat mondde niet steeds uit in een nieuwe tekening. Soms printte ik gewoon de foto, omdat ik geloofde dat het een goed beeld was en dat het tekenen ervan geen meerwaarde zou hebben of iets zou toevoegen. Als ik een beeld bekijk en ik vind niet dat het moet getekend of hertekend worden, dan doe ik dat ook niet. Het illustreert eigenlijk een beetje hoe ik werk, alles kan op een bepaald moment opnieuw terugkeren, hernomen worden.” Zo heeft ze haar publicatie ontdaan van alle tekst en de foto’s vervangen door zwarte vlakken en daarvan dan een print gemaakt. Hierbij spelen de zwarte vlakken die op de versozijde van het papier staan eveneens een rol en ontstaan er boeiende composities.

Er volgen nog meer tentoonstellingen, onder meer in het Platform voor Actuele Kunst te Gistel. Ze wordt gevraagd voor het Salon Blanc, een fijn weerkerend initiatief van kunstenaar Yves Velter en Els Wuyts in hun woning in de Romestraat te Oostende. Eind 2016 deed ze mee aan de Rons Drawing Prize die ze met overtuiging won.