This is NOT a freak show

In '3 feet high and  rising' worden we even meegenomen in de leef­wereld van Semiray, een dwergvrouwtje. We zien haar te midden haar vrienden, op het strand, in bikini en op straat. De eerste emotie is er een van medelijden. Maar waarom, vraagt Daniel Josefsohn zich af? Wie is eigenlijk de 'freak', hij die gelukkig is of hij die onge­lukkig is in iemand anders plaats?

De Engelse fotograaf Nick Knight wijzigt sterk ons kijken naar mensen met een handicap. Hij fotografeert hen als topmodellen en trekt daarmee de aandacht. Het is de  bedoeling vastgeroeste visies over mensen met een  handicap te veranderen. De tentoonstelling toont een wereld die niet vrij is van tegenstrijdigheden. Ze komt daardoor tegemoet aan de vraag van mensen met een handicap om als 'gewone' mensen gezien en geaccepteerd te worden.

Kan je het eigenlijk merken, het verschil tussen mindervaliden en anderen? Neen dus, en dat laten Olaf Martens en Falk Schultze­-Motel ons duidelijk zien. Een groepje leerlingen  bezocht een inrich­ting  voor lichamelijke  gehandicapte jongeren. Ze worden heel speels in beeld gebracht, ondersteboven hangend in de bomen. Waaruit blijkt dat het vaak de externe kenmerken zijn, zoals het rolwagentje, waardoor deze mensen als 'anders' ervaren worden.

Verschrikkelijk mooi en ontroerend zijn de foto's van André Rival. Al nam hij ze dan niet zelf. Hij besloot zijn camera aan een bevriend model uit te lenen, die een zevenjarig zoontje heeft met het Syndroom van Down. Zij nam tijdens een vakantie hele mooie en ontspannen foto's waaruit vooral levensvreugde blijkt. Het zouden vakantiefoto's van ieder van ons kunnen zijn, van elk willekeurig kind. En natuurlijk zijn ze heel spontaan. Er was geen buiten­staander bij betrokken, alleen mensen waar het kind zich goed en geborgen bij voelde.

Marily Stroux heeft één van de meest sprekende bijdragen geleverd. We zien een lachend, blind meisje met in haar handen een klein bordje, met daarop de woorden:  'lch sehe, das ich glücklich bin'.

Nu wij nog.