Nieuw in Louvain-la-Neuve - Vlug, Bobbie, naar het Hergé Museum

Als je in de inkomhal van het Hergé Museum naar boven kijkt, kan het wat gaan duizelen. Het lijkt wel een grot met ongelijke rotsformaties, ware het niet van het overvloedige licht dat langs de 'gestripte' ramen naar binnenvalt. Achter de ramen schuiven de wolken voorbij en waait de wind door de bomen van het Bois de la Source. Nu we hier zo staan, doet het eigenlijk heel oosters - Blauwe Lotus-achtig - aan, dat spel met leegte en doorkijkjes. Misschien liet onze gids Marcel Wilmet van Studio's Hergé ons dus wel met opzet wat wachten: "Architect Christian de Portzamparc heeft zijn inspiratie gehaald uit de film Fitzcarraldo van Werner Herzog. Daarin strandt een boot in de jungle. De boot is hier als het ware in twee gespleten, waardoor het licht overal naar binnen kan. De ongelijke volumes zijn geschilderde uitvergrotingen van stukjes achtergrond uit Kuifjes boeken: een wolkenkrabber, struikgewas, woestijn. In het volume met het patroon van de maanraket zit de lift, die de bezoeker meteen meeneemt naar de bovenste verdieping." 

Via loopbruggen begeef je je vervolgens van de ene zaal naar de andere - gelukkig niet omgekeerd aan een touw bungelend met een hond in je nek zoals Kuifje - maar je waant je toch in het avontuur. "Het geeft je de kans om het gebouw vanuit verschillende gezichtshoeken te bekijken. Eigenlijk zouden we architecturale wandelingen moeten organiseren. Je ziet ook plekken waar je niet kunt komen," en daar lijkt Wilmet wel schik in te hebben. Het voegt nog wat mysterie toe aan het gebouw. 

In de overigens goed gestoffeerde zaal 'zonder Kuifje' zie je wellicht voor het eerst Hergés reclameopdrachten voor bijvoorbeeld pijnstillers Sédagénol of voor de Innovation. Zijn inspiratiebronnen staan opgesteld als een orkestbak, een van de vondsten van striptekenaar Joost Swarte die het meubilair ontwierp. Het geluid van de drukpers moet eraan herinneren dat Hergé een man van de dag- en weekbladen was: "Zijn eerste publicatie was trouwens in Le Boy-Scout met zijn figuurtje Totor. Zelfs zijn 'klare lijn' is er schatplichtig aan: de techniek van toen vereiste gewoon een stevige zwarte rand."

In de zaal van 'De papieren familie' ligt het accent ook op de tekeningen: "De scenografen hebben er bewust voor gekozen om geen wassen beelden neer te ploffen." Alle belangrijke personages hebben hun eigen vitrine, een fraaie eikenhouten kast waarin de naam van het personage is uitgeslepen, onverslijtbaar als het ware. Elke vitrine lijkt te zweven op een gekleurde wolk. Joost Swarte verrast hier ook met een personages-luster. 

Marcel Wilmet wijst naar een plaat van Kuifje in het land van de Sovjets, dat voor het eerst verschijnt op 10 januari 1929: "De eerste keer dat Kuifje ten tonele verschijnt, is Bobbie er meteen bij. Hier praat Bobbie nog, en dat zal hij doen tot kapitein Haddoek zijn intrede doet in De krab met de gulden scharen. Vanaf dan zal de kapitein fungeren als Kuifjes alter ego." We laten onze ogen glijden langs schetsen, ingekleurde of geïnkte, en zelfs onafgewerkte tekeningen: "In Kuifje en de Alfa-kunst schetst Hergé voor het eerst in balpen, dat was not done in de tekenaarswereld van potlood en Oost-Indische inkt." Wilmet, die als auteur van Tintin zwart op wit (Casterman, 2004) goed geplaatst is: "Hergé heeft zo lang mogelijk kleur uitgesteld. Hij deed het op vraag van Casterman, maar dan liet hij zich gauw omringen door coloristes. Eigenlijk kan je best wat achteruitgaan om de geïnkte plaat met de detectives te bekijken, om al dat zwart te kunnen bewonderen."