Kris Dewitte (º1967) is bezeten door zowel film als fotografie. Hij trekt al jaren naar diverse filmfestivals in Europa om er filmmakers, acteurs en actrices te fotograferen. Dichter bij huis bezoekt hij de sets van Belgische en Nederlandse films om er beklijvende beelden te schieten.
JONG ! Kris Dewitte en jong acteertalent in Vlaanderen.
Artikel
Inge Paulussen en Stefan Perceval
© Kris Dewitte
"Oorspronkelijk ben ik van opleiding grafisch vormgever. 't Is pas toen ik dat werk al enige tijd deed, dat ik overwoog om fotograaf te worden. Als ik er nu op terugblik, denk ik dat ik al die jaren eigenlijk al een fotograaf in mijn gedachten was."
"Van kindsbeen af was ik gefascineerd door de filmwereld. In dat opzicht is de fotografie voor mij een uitstekend middel geweest om op filmsets te komen. Toen ik in mijn eerste jaar Sint-Lucas zat. ben ik zelfs met een vriend naar Cannes getrokken: gewoon op de trein gestapt om het avontuur mee te maken. Sindsdien ben ik er elk jaar terug geweest. In 2000 was ik er voor de dertiende keer."
"Die eerste jaren in Cannes kon je acteurs en regisseurs nog makkelijk in een café of op straat tegenkomen en hen vragen of ze voor je wilden poseren. Veel langer dan vijf minuten kreeg je dan wel niet van zo'n Jane Birkin, maar ik was al tevreden met die buit. Een paar jaar heb ik dat vrije initiatief in Cannes gecombineerd met reportagewerk voor het weekblad Panorama. En ook voor de krant De Morgen heb ik er foto's gemaakt. Alleen werd me al gauw duidelijk dat ik in Cannes veel meer voldoening haalde uit de eigen afspraken. Daarom ben ik daar resoluut helemaal die weg ingeslagen. De werkomstandigheden tijdens het Filmfestival zijn nu moeilijker dan vroeger; maar daartegenover staat dan weer dat ik intussen op meer ervaring kan terugvallen."
"t Zijn overigens niet altijd de grootste namen die je de boeiendste sensaties opleveren. In Cannes heb ik eens een hele tijd kunnen doorbrengen op de kamer van Hilde Van Mieghem, die ik al langer wilde fotograferen. Wel, dat was voor mij van een grote magie. Om je maar te zeggen: voor magie hoef ik niet per se Bruce Willis voor mijn lens te krijgen."
In de tentoonstelling Jong in De Brakke Grond in Amsterdam (9 februari tot 11 maart 2001). waartoe Franz Marijnen (gewezen intendant van De Bottelarij/KVS) mee de aanzet gaf, toonde Kris Dewitte foto's van jong Belgisch acteertalent. Nu is deze tentoonstelling achtereenvolgens nog te zien in Het Paleis (Antwerpen, 16 maart tot 29 april), De Bottelarij (Brussel, 11 mei tot 16 juni) en Theater aan Zee (Oostende, juli/augustus). Gelijktijdig verschijnt ook een fotoboek over dit onderwerp bij de uitgeverij Foto Art.
Ides Meire
© Kris Dewitte
"Theaterdirecteur Franz Marijnen zag mijn foto's die gebundeld zijn in 'Facts of Emotions', bleek daardoor gecharmeerd en liet me weten dat ik een project mocht doen binnen zijn Bottelarij in Brussel. In de keuze van mijn onderwerp liet hij me volledig vrij. Zo is de tentoonstelling 'Jong' ontstaan. Ik wilde een subjectief overzicht brengen van het nieuwe acteertalent in Vlaanderen. De leeftijdsgrens legde ik daarbij op 30 jaar. Wat me meteen opviel, was dat die jonge acteurs en actrices zo enthousiast reageerden toen ik een beroep deed op hun medewerking. Ze waren duidelijk blij met de aandacht die ze kregen."
"Het grote verschil met de foto's die ik in Cannes maak, is dat ik nu meer tijd had om deze jonge mensen te leren kennen. Al is het nooit mijn bedoeling om een grote kameraadschappelijke sfeer te creëren. Ik vind: er moet altijd een zekere afstand blijven bestaan tussen de fotograaf en degene die hij fotografeert. Maar ik probeer de persoon wel zo goed mogelijk te doorgronden. Misschien klinkt het pretentieus, maar ik denk dat ik na al die jaren vrij vlug kan inschatten hoe iemand is. Ik doe zelf suggesties en kijk of iemand zich in mijn voorstel kan inleven. Wat ik zeker wil vermijden, is dat ik hem/haar forceer, want dat heeft geen enkele zin. Het blijft elke keer weer een kwestie van vertrouwen winnen. Bij mensen die ik ga fotograferen, let ik op hun manier van spreken, kijk naar de manier waarop ze met hun handen bewegen, stel een aantal vragen en zie hoe ze daarop reageren. Soms ben ik heel direct in mijn vragen, andere keren weer niet. Nogmaals: ik verwacht geen grote kameraadschappelijke sfeer, maar er moet natuurlijk wel een goeie verstandhouding zijn. De fotosessie met Sara Debosschere bijvoorbeeld was ideaal: toen ik binnenstapte in de repetitieruimte van 'De Tijd' , zag ik het beeld meteen voor me, ze begreep me met een half woord en ging daar volledig in mee. In het geval van Nathalie Broods daarentegen heb ik maar liefst drie sessies gedaan. Dat lag vooral aan mij: mijn bewondering voor haar zorgde ervoor dat ik tijdens het werken niet vrij van gêne was."
"Vroeger was ik heel verlegen. Ik ben die verlegenheid nog altijd niet helemaal kwijt, maar het is al fel verbeterd. Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik tot de conclusie kom dat het fotograferen voor mij een mooie gelegenheid is geweest om mijn verlegenheid te doorbreken. Fotografie is ambivalent. Enerzijds heeft het een sociaal aspect: je gaat om met mensen. En anderzijds behoudt het iets eenzaterigs: het werk in de donkere kamer. 't Is een combinatie die perfect met mijn temperament overeenstemt."
