Hoe zit dat bij jouw werk? Zet jij ook beelden in scène?
Daarop kan ik geen eenduidig antwoord geven. Zowel actieve als geënsceneerde beelden maken deel uit van mijn oeuvre. Intuïtief versus cerebraal. Ik loop zelden rond met een camera. Als ik geraakt wordt door een bepaalde situatie, dan zal ik die daarna soms opnieuw tot leven brengen. Ik werk soms met acteurs omdat ze beter bepaalde emoties kunnen opwekken. Ik werk meestal binnen een bepaald narratief: een dualiteit die uitnodigt om vragen te stellen. Die vragen beperken zich niet tot het beeld, maar focussen ook op de achterliggende verhalen. Margins of Excess toont beelden van zes personen die door (de creatie van) hun leefwereld het nieuws haalden. Van het fictieve liefdesverhaal binnen de omheining van een concentratiekamp van Herman Rosenblat tot de ‘zwarte afkomst’ van Rachel Doležal, geboren uit witte ouders. Die personen spreken me aan omdat ze me toelaten om mijn verbeelding een plaats te geven, en een reflectie zijn van hoe fotografie op een filosofische manier in elkaar zit.
In je meest recente project Unhistories, dat voor het eerst getoond wordt tijdens deze tentoonstelling, focus je op het onderbelichte verhaal van koloniaal geweld tijdens de Keniaanse onafhankelijkheidsstrijd. Hoe past dit onderwerp binnen je oeuvre? Een onrechtstreekse verwijzing naar ons eigen koloniale verleden?
De kolonisatie van Afrika was een Europese onderneming. In het geval van Unhistories gaat het om het Britse Rijk in Kenia en het opzettelijk en georganiseerd wissen van geschiedenis door het verhullen en vernielen van koloniale archieven (wat Leopold II ook heeft gedaan). Dit werk is opnieuw een andere benadering van een documentaire double bind. Hier laat ik me leiden door mijn onderwerp waarin onzekerheid en twijfel een centrale rol gaan spelen in mijn artistieke benadering. Dit lopend project is een nauwe samenwerking met voormalige Keniaanse vrijheidsstrijders die hun verhalen vertellen vanuit hun—onderbelichte—persoonlijke perspectieven. Doordat belangrijke documenten en bewijsstukken van koloniaal geweld werden vernietigd, zijn er hiaten in de geschiedenis gecreëerd en zijn verzoeningsprocessen belemmerd. In samenwerking met verschillende organisaties poog ik archieven te dekoloniseren door nieuwe imagined records of denkbeeldige archieven te creëren, die de blinde vlekken van de geschiedenis proberen op te vullen.
