STROOMOPWAARTS: Charlot Van Geert - Op losse schroeven
Artikel
In de rubriek STROOMOPWAARTS verkent Tamara Beheydt de Belgische hedendaagse kunst. Haar oog valt op kunstenaars die, klimmend naar de top, tegen de stroom in durven gaan: met verrassende onderwerpen, met vernieuwende technieken of met pertinente vragen. Deze maand: Charlot Van Geert in Base-Alpha Gallery.
Base-Alpha Gallery in Antwerpen organiseert SCADS, een groepstentoonstelling met vijf jonge kunstenaars, die níet door de galerie vertegenwoordigd zijn, maar wel recent in het Post-Covid Survival Kit-programma van Geoffrey De Beer stapten; een cursuspakket waarbij de kunstenaar naar verder succes wordt begeleid.
Het woord scads betekent in het Engels een veelheid, een stapel. Het is wellicht niet toevallig dat het woord bestaat uit de eerste letter van de voornamen van de vijf deelnemende kunstenaars: Stijn Van Hoof, Charlot Van Geert, Aimé Fierens, David Boon en Soetkin Verslype. Elk van hen toont werk van hoge kwaliteit, van trashy, de(con)structieve keramiek (Aimé Fierens) tot strakke, grafische collages (David Boon) en van vervormde interieurzichten in gouache (Soetkin Verslype) tot mixed media abstracte doeken (Stijn Van Hoof).
Installatiezicht van Charlot Van Geerts werken (met links een doek van Stijn Van Hoof)
Toch springt Charlot Van Geert het meest in het oog. Ze neemt een deel van de galerieruimte in met een reeks krukjes. Op het eerste lijkt het alsof ze de grens met design verkent, maar daar is het de kunstenaar niet om te doen. De krukjes zijn vervormd en onstabiel. Hun grillige poten, die soms ondersteund moeten worden door ‘bij-pootjes’, geven niet de indruk een comfortabele zitervaring te zullen schenken. Bovendien zijn de meeste krukjes te klein, te laag bij de grond of gewoon te scheef.
Wat Van Geert wél doet, is de media van traditionele beeldhouwkunst uitdagen. Sommige van de krukken zijn van brons, andere van epoxy. Het onderscheid is amper zichtbaar: ze zien er allemaal even wankel uit en de felle kleuren ‘annuleren’ het glimmende, zware en zwaarwichtige karakter van brons als kunsthistorisch materiaal. Het troebele, koddige karakter van de krukjes maakt komaf met de belangrijke en monumentale, onaanraakbare uitstraling die brons doorgaans krijgt. Door de bronzen en epoxy krukken door elkaar te plaatsen, speelt ze een spel: kunnen we erop gaan zitten? Sommige kunnen ons gewicht ongetwijfeld dragen, maar allemaal zien ze er onstabiel uit. Geen stoelen, maar objecten. Ook de ideeën van een gebruiksvoorwerp én van een kunstobject zet ze dus, met een knipoog, op losse schroeven.
Charlot Van Geert, 'Outlook', 2021, brons en epoxy
Het brons uit zijn comfort zone halen, doet Van Geert vervolgens ook in een nieuw werk: een vierkant reliëf, bestaande uit vier delen. Die Outlook (de titel verwijst vernuftig zowel naar het e-mailprogramma van Microsoft als naar het uitzicht door een echt raam) is gegoten in brons, maar toont alle kleine geknede gebaren die de kunstenaar met haar handen in het wassen model heeft aangebracht, inclusief vingerafdrukken. De details zijn zonder meer indrukwekkend in dit sowieso al prachtige werk. De kleur refereert in dit geval wel aan het klassieke brons, maar de weigering van elke gladheid, de toelating van vingerafdrukken en oneffenheden, haalt het materiaal zonder meer naar het heden. De felblauwe sculpturale figuur op de voorgrond (kijkt die uit het raam? Misschien wel) draagt bij aan het mysterie, het perspectief en de visuele aantrekkingskracht.
Van Geert werkt ook met neon. Op haar website en in haar atelier zijn grote neonobjecten op bronzen of andere dragers te zien, die als lamp zouden kunnen fungeren, maar – zoals al haar werk – veel meer zijn. Het gaat haar, opnieuw, niet om de functie van een voorwerp, maar om de vorm, de lijn, het spel dat ze ermee kan creëren. Het neon werk dat bij Base-Alpha Gallery te zien is, hangt eerder bescheiden tegen de muur. Het is een eenvoudige lijn, als een onnadenkende penseelstreek of een geschetste potloodstreep. De kunstenaar maakte die op de precieze hoogte, en de vorm volgend, van haar eigen schouder. Op een vreemde onverklaarbare manier straalt die kleine, simpele, gestueuze lijn een bijna troostende menselijke aanwezigheid uit.
Tentoonstelling
SCADS, loopt tot 25 april 2021 bij Base-Alpha Gallery, Antwerpen.
